تربیت سیاسی: اهداف، سازوکارها و بایسته های روشی آن

Publish Year: 1398
نوع سند: مقاله ژورنالی
زبان: Persian
View: 152

This Paper With 22 Page And PDF Format Ready To Download

  • Certificate
  • من نویسنده این مقاله هستم

استخراج به نرم افزارهای پژوهشی:

لینک ثابت به این Paper:

شناسه ملی سند علمی:

JR_SCJPO-10-3_001

تاریخ نمایه سازی: 23 شهریور 1400

Abstract:

در دنیای امروز، تربیت سیاسی و مدنی بخشی از فرآیند توسعه­ ی سیاسی و مهم­ترین سازوکار برای شهروندسازی به شمار می­ آید که در جهت برقراری حاکمیت و وحدت ملی، نقشی اساسی ایفا می­ کند. هدف پژوهش حاضر، بررسی چیستی تربیت سیاسی، اهداف و در نهایت یافتن سازوکار و روش تربیت سیاسی مناسب در ایران است. مقاله­ ی پیش رو، درصدد پاسخ به این دو پرسش اصلی است: ۱. تربیت سیاسی چیست؟ و ۲. اهداف، سازوکارها و بایسته­­ های روشی تربیت سیاسی در ایران چگونه است؟ پارادایم پژوهش حاضر کیفی است. بدین جهت برای پاسخ به سوال اول در چارچوب رویکردی پدیدارشناسانه با بررسی دیدگاه­ های مختلف، مفهومی کلی از تربیت سیاسی ارائه گردیده و سپس در پاسخ به پرسش دوم، از روش تحلیل منطقی فرارونده یا تحلیل استعلایی (transcendental) استفاده شده است. یافته ­های پژوهش، بیانگر این است که تربیت سیاسی پروسه ­ای است که از طریق آن مشروعیت حاکمیت، قانون­ مداری، گفتمان، بهبود زندگی و شکوفایی انسان تحقق می­ یابد. این امر مستلزم ایجاد دموکراسی، بستر گفتمانی و حوزه­ ی عمومی است که با فراهم ساختن شرایط فردی (۱. آشنایی با روش استدلال یا منطق؛ ۲. آشنایی با سواد حقوقی یا قانون اساسی و حقوق شهروندی) و شرایط اجتماعی (۱. آزادی بیان و عقیده؛ ۲. مکانی برای تبادل نظر) در سایه­ ی تعلیم و تربیت، محقق می ­شود. 

Keywords:

تربیت سیاسی , حوزه ی عمومی , دموکراسی , اهداف و بایسته های روشی تربیت سیاسی , ایران

Authors

رقیه برزگر

دانشگاه شیراز

محمدحسن کریمی

دانشگاه شیراز

خلیل اله سردارنیا

دانشگاه شیراز

محمد مزیدی

دانشگاه شیراز

مراجع و منابع این Paper:

لیست زیر مراجع و منابع استفاده شده در این Paper را نمایش می دهد. این مراجع به صورت کاملا ماشینی و بر اساس هوش مصنوعی استخراج شده اند و لذا ممکن است دارای اشکالاتی باشند که به مرور زمان دقت استخراج این محتوا افزایش می یابد. مراجعی که مقالات مربوط به آنها در سیویلیکا نمایه شده و پیدا شده اند، به خود Paper لینک شده اند :
  • الف) منابع فارسیارسطو. (۱۳۷۰). اصول حکومت آتن، ترجمه محمدابراهیم باستانی ...
  • ارسطو. (۱۳۸۱). سیاست، ترجمه حمید عنایت، چاپ پنجم، تهران: شرکت ...
  • اسمیت، فیلیپ جی. (‎۱۳۷۰). فلسفه آموزش و پرورش، ترجمه سعید ...
  • الماسی، مصطفی؛ بادامی، محمدمهدی؛ جهانگیری، جواد. (۱۳۹۶). آزادی ریشه انسانیت ...
  • باقری، خسرو؛ توسلی، طیبه؛ سجادیه، نرگس. (۱۳۸۹). رویکردها و روش ...
  • پلامناتز، جان. (۱۳۷۱). شرح و نقدی بر فلسفه ی اجتماعی ...
  • پوپر، کارل. (۱۳۸۳). زندگی سراسر حل مسئله است، ترجمه شهریار ...
  • پیوزی، مایکل. (۱۳۷۹). یورگن هابرماس، ترجمه احمد تدین، چاپ اول، ...
  • رانالد، مارگارت لوفتوس. (۱۳۷۳). ژان ژاک روسو: شرح آثار و ...
  • رشیدیان، عبدالکریم. (۱۳۸۳). کانت اخلاق سیاسی یا سیاست اخلاقی، در ...
  • سبزه ای، محمدتقی. (۱۳۸۶). بررسی مقایسه ای دیدگاه هگل، مارکس ...
  • شریعتمداری، علی. (۱۳۹۳). اصول تعلیم و تربیت، چاپ بیست و ...
  • فاستر، مایکل ب. (۱۳۷۷). خداوندان اندیشه سیاسی، ترجمه جواد شیخ ...
  • فروغی، محمدعلی. (۱۳۸۳). سیر حکت در اروپا، تهران: انتشارات هرمس ...
  • قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران ...
  • کولتی، لوچو. (۱۳۷۸). روسو و نقد جامعه مدنی، ترجمه حسن ...
  • کوی، لوتان. (۱۳۷۵). آموزش و پرورش تطبیقی، ترجمه محمد یمنی ...
  • گردر، یوستین. (۱۳۷۹). دنیای سوفی، ترجمه حسن کامشاد، چاپ چهارم، ...
  • لنکستر، لین. (۱۳۸۳). خداوندان اندیشه سیاسی، ترجمه علی رامین، جلد ...
  • مگی، برایان. (۱۳۸۷). سرگذشت فلسفه، ترجمه حسن کامشاد، چاپ دوم، ...
  • منشور حقوق شهروندی (۱۳۹۵) ...
  • میرسپاسی، علی. (۱۳۹۴). اخلاق در حوزه عمومی: تاملاتی در باب ...
  • نقیب زاده، میر عبدالحسین. (۱۳۸۸ الف). نگاهی به فلسفه آموزش ...
  • نقیب زاده، میر عبدالحسین. (۱۳۸۸ ب). درآمدی به فلسفه، چاپ ...
  • نوذری، حسینعلی. (بهار ۱۳۹۳). بازخوانی هابرماس (درآمدی بر آراء، اندیشه ...
  • وگان، جفری. (۱۳۹۵). بهیموت لویاتان را آموزش می دهد: تربیت ...
  • وینسنت، اندرو. (۱۳۷۱). نظریه های دولت، ترجمه حسین بشیریه، تهران: ...
  • ب) منابع انگلیسیBedolla, G. L. (۲۰۱۰). ۲۱st Century Competencies and ...
  • Banda, Fackson. (۲۰۰۹). Civic Education for Media Professionals: A Training ...
  • BØrhaug, K. (۲۰۰۸). Educating voters: Political education in Norwegian upper-secondary ...
  • Center for Civic Education (CCE). (۲۰۰۶). Res Publica: an International ...
  • Dag, Nilgun; Akif, Sozer, Mehmet; Sel, Burcu. (۲۰۱۵). Political education ...
  • Hobbes. Thomas. (۱۹۸۴). Leviathan, edited: C. B. Macpherson: Penguin books ...
  • Horowitz, E. (n.d). Bringing Public Sphere Pedagogy into your Course: ...
  • Kanz, Heinrich. (۱۹۹۳). Immanuel Kant, PROSPECTS: the quarterly review of ...
  • Livingstone, Sonia; Lunt, Peter. (eds.). (۱۹۹۴). Talk on television audience ...
  • O’Brien, R. (۱۹۹۹). Civil Society, the Public Sphere and the ...
  • Pacho, Titus O. (۲۰۱۴). Necessity of Political Education, International Journal ...
  • Passerin d'Entreves, Maurizio. (۲۰۱۸). Hannah Arendt, The Stanford Encyclopedia of ...
  • Pausch, Markus. (۲۰۱۲). What is political participation good for? Theoretical ...
  • Rosenfeld, M.; Arato, A. (Eds). (۱۹۹۸). Habermas on law and ...
  • Tormey, Roland. (۲۰۰۶). Social and Political Education in Senior Cycle: ...
  • نمایش کامل مراجع