سید مسعود زمانی - استادیار فلسفه، موسسه پژوهشی حکمت و فلسفه ایران، تهران، ایران.

مقاله پیش رو بر آن است که مفهوم هایدگری فاکتیسته (فعلیت) صورت اولیه دازاین است. در وهله اول برای فعلیت، که در حدود اندیشه هایدگر به فعلیت ترجمه اش می کند، سه رکن معنایی بازمی شناسد: ۱. واقعیت، عینیت و انضمامیت. ۲. خودیت انسانی و شخصیت فرد گونه. ۳. تاریخی بودن، که از خودیت متوسط الاحوالانه انسان وروزمرگی او برمی آید. سپس برای منظور خود بر دو متن هایدگر تکیه می کند: نوشته موسوم به گزارش به ناتوپ (اول پاییز ۱۹۲۲) و درسگفتار هستی شناسی (تاویل به فعلیت) (تابستان ۱۹۲۳). این مقاله بر اساس این دو متن بر این همانی فعلیت و دازاین استدلال می کند که: هایدگر برای فعلیت همان شئونی را قائل می شود که بعدا برای دازاین برمی شمارد؛ همانند ترس، روزمرگی، مرگ، هم وغم (اهتمام)، در-عالم-بودن، ارتباط زبانی با عالم، زمانمندی و اصلا خود شان تکوینی (اگزیستنس). هدف اصلی مقاله آن است که با اعمال روشی خاص از مطالعات متداول هایدگر که به طور افراطی بر وجود و زمان اتکا می کند، فاصله بگیرد. 

فاکتیسیته, فعلیت, دازاین, هستی شناسی, وجود و زمان