شعر به مثابه رویداد سکوت: خوانشی دلوزی-هایدگری از «هنر شاعری» نوشته آرچیبالد مک لیش

پژوهش حاضر به خوانش موردی شعر «هنر شاعری»، اثرآرچیبالد مک لیش، در پرتو نظریات دلوز-گتاری و هایدگر در باب معناآفرینی می پردازد. معنا آفرینی در حوزه معنای دلوز و گتاری برخلاف روند مالوف معنایابی عقل متعارف، اسکیزوفرن، انقلابی، و هنرمندانه است؛ انقلابی به معنای ادبیات اقلیتی و هنرمندانه به معنای شاعرانه. شاعرانگی معنا در شعر، به مثابه رویدادی همانند رویداد اندیشی شعر در فلسفه هنر هایدگر، به سکوت برگزار می شود. روزه سکوت شعر، آفریدگاه معناهای مکرر و متفاوتی است که در شدن ها و شدت های پی در پی بدن بدون اندام بروز می یابند. بدین شیوه شعر، معنا و حقیقت را چون رویدادی خلاف عادت و شانی از شئونات هستی در کار می نشاند. از این رو رویدادگونگی شعر با معنا بخشی اش مصادف می شود. طرفه آنکه آرچیبالد مک لیش در شعر «هنر شاعری» (“Ars Poetica”) هستندگی و در-جهان- بودن شعر را با چیدمان پارادایم های سکوت، سکون و بی واژگی بر معنا آفرینی مالوف بنا می نهد. بدین طریق، شعر معنای متعارف را برنمی تابد زیرا دغدغه معناهای رویدادگون متفاوت و اشتدادی را به مثابه در-جهان-بودن دارد. این مقاله بر آن است تا فرایند معناآفرینی را در شعر نامبرده با تکیه بر یک چارچوب ترکیبی از فلسفه دلوز-گتاری و هایدگر بررسی کند و همزمان به شیوه ای توصیفی، یک خوانش نزدیک از شعر مک لیش به دست دهد.

Keywords:

هایدگر , دلوز , معنا , منطق معنا , شعر , « , هنر شاعری» , آرچیبالد مک لیش