چیدمان روایی-تصویری بومیان آمریکا در داستان سرایی لزلی مارمون سیلکو

 هدف این مقاله بررسی ساختار چندگانه داستان­سرایی در داستان سرا (۱۹۸۱)[۱] اثر لزلی مارمون سیلکو ( -۱۹۴۶) نویسنده سرخ پوست آمریکایی با استفاده از نظریات هیدن وایت[۲]، سوزان زونتگ[۳] و رولاند بارث[۴] و ارائه خوانشی تاریخی-هنری است در خصوص نقش تصاویر درون عکس­ها که با فرهنگ، زندگی و تاریخ مردم لگونا پوئبلو[۵] و روایت­های سیلکو در هم تنیده شده­اند. به عبارت دیگر، ارتباط ساختاری و زیبایی شناختی بین عکاسی، حافظه جمعی و فردی، تاریخ و داستان­سرایی مورد بررسی قرار می­گیرد. سیلکو به کمک عکس­های لی مارمون[۶] و با بهره گیری از روایت­های سنتی کهن همچون یک مورخ آنچه در زمان­های گذشته اتفاق افتاده است را در چیدمانی روایی به هم پیوند می­زند. علاوه بر آن، با توجه به دیدگاه وایت که تاریخ را نوعی روایت در نظر می­گیرد که نزدیکترین پیوند آن با ادبیات تخیلی است، می­توان به این نکته اشاره کرد که الگوهای تفسیری مورخین پل ارتباطی است که دو دنیای تاریخ و ادبیات را به هم نزدیک می­کند. عکس­ها در این اثر بمثابه اسناد تصویری-تاریخی هستند که قالبی منسجم از تجربیات گذشته و رویدادها را در زمان و مکان مشخصی ثبت کرده­اند، که همچون گفتمان و­ بقایای تاریخی وارد محدوده زمان می­شوند. بنابراین، از منظر تاریخ نگاری مدرن، عکس­ها خود به رویدادی تاریخی تبدیل می­شوند و بخشی از فرآیند رمزگشایی تاریخ یک قوم هستند. در نهایت، مقاله نشان می­دهد که اثر سیلکو به مثابه ابزاری شناختی است که در آن­ روایت، تاریخ و عکس که به فعالیت حافظه وابسته و در عین حال شکلی از قصه­گویی هستند به هم آمیخته شده­اند. فصل مشترک روایات سیلکو در کنار هنر عکاسی و تاریخ­نگاری عنصر روایت است که نوعی از ادبیات روایی چندگانه را خلق کرده و گفتمانی از تاریخ نگاری ادبی را به وجود ­آورده­­اند؛ نوعی از تاریخ نگاری که جایگاه منحصر به فرد ادبیات را برای کاوش، حفظ و درک گذشته برجسته می­کند. 

Keywords:

داستان سرایی , تاریخ­نگاری , عکس , حافظه جمعی و فردی , لگونا پوئبلو