خشونت و نژادگرایی در رمان های یک بخشش، بهشت، و خدا به بچه کمک کند از منظر اسلاوی ژیژک

گفتار حاضر بررسی سویه های خشونت از دیدگاه ژیژک در سه رمان تونی موریسن، یعنی یک بخشش، بهشت و خدا به بچه کمک کند است. در این مقاله نشان داده می شود که چگونه خشونت کنش پذیرانه و انواع سیستمی و سمبلیک آن باعث خشونت کنش گرانه و تنش های بین نسلی و بین نژادی در رفتار شخصیت ها می شود. همچنین چگونگی بوجود آمدن تنش های بین نژادی و بروز بحران هویت نژادی در نتیجه خشونت هستی شناسانه و خشونت سیستمی مورد بررسی قرار می گیرد و درنهایت ادعاهای مطرح شده درباره عصر پسانژادی با استناد به دیرینه نژاد گرایی پاسخ داده می شود. در رمان یک بخشش که حکایت نسل اول و دوم برده های سیاه پوست و مهاجر آفریقایی است خشونت به شکل تقابل مطلق نژادها روی می دهد. در این رمان به کمک گفتمان کلیسایی و ایدئولوژی حقارت نژادی تفکر بردگی در میان برده ها نهادینه شده و مبین خشونت هستی شناسانه است. در رمان بهشت، که روایتی پسااستعماری از خشونت است، دامنه خشونت ها استمرار می یابد و به میان نژاد سیاه پوستان و سپس به شکل تنش بین نسلی بین دو نسل پیر و جوان شهر تسری می یابد و منجر به خشونت کنش گرانه می شود. رمان خدا به بچه کمک کند نیز روایتی مربوط به اوایل قرن بیست ویکم است که در آن مشخص می شود خشونت بین نژادی در یک خانواده رنگین پوست برآیند خشونت هستی شناسانه و فرمایه پنداشتن هستی سیاه پوستان است. پیامدهای روانی این خشونت های پنهان ادعای پایان نژادگرایی در عصر پسانژادی را بی اساس نشان می دهد. در رمان های مذکور به نظر می رسد موریسن هنجارهای نژادی را نتیجه خشونت سیستمی و برساخت های اجتماعی و ایدئولوژیکی استمعار می داند که پیوسته در حال تغییرشکل و نوزایی هستند.

Keywords:

تنش های بین نسلی , خشونت بین نژادی , خشونت کنش گرانه و کنش پذیرانه , خشونت سیستمی , خشونت سمبلیک , خشونت هستی شناسانه , بحران هویت نژادی