ساقی فرهمندپور - دانشجوی دکتری زبان و ادبیات فرانسه، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکز- دانشکده زبان های خارجی - مجتمع پیامبراعظم
محمد زیار - استادیار- عضو هیئت علمی دانشگاه آزاد اسلامی، واحد تهران مرکز

تاکنون بسیاری شعر طوفان نوح، اثر آلفرد دووینی را تفسیر کرده اند. اغلب مفسران درونمایه های این شعر را متاثر از رویدادهای ناگوار و ناکامی های زندگی فردی و اجتماعی وینی دانسته اند بی آن که به شالوده ی خود شعر توجه کنند. هدف اصلی این مقاله آن است که با استفاده از پدیدارشناسی هایدگر، خود شعر را در کانون توجه قرار دهد و درونمایه های آن، یعنی نامهربانی خداوند؛ خشم طبیعت؛ اشک؛ و طغیان را به مثابه ی بنیان های هستی انسانی تفسیر کند. شعر طوفان نوح، شعری درباره ی هستی انسانی است. این شعر، انسانی را توصیف می کند که از مواجهه ی با دو پدیدار رهاشدگی و دلهره که ریشه در موقعیت انسانی او دارند، نمی گریزد و به فردیت دست می یابد. چنین انسانی با رد هرگونه اقتداری بیرون از خود، به آزادی عشق می ورزد؛ خود را به خویش می سپارد؛ و بانگ طغیان می زند.

پدیدارشناسی – رهاشدگی – دلهره – نافردیت – فردیت