محمد عزیزی - استادیار دانشگاه رازی
وریا طهماسبی - استادیار دانشگاه رازی
پیمان محمدی - دانشجو

هدف: شیوع چاقی در دنیا به عنوان مشکل سلامتی به خوبی شناخته شده است، همچنین بیماری های مرتبط با چاقی مانند مقاومت به انسولین، دیابت نوع ۲، سندروم متابولیک، پرفشار خونی و بیماری های قلبی- عروقی در دنیا گسترش یافته است. هدف از این مطالعه بررسی تاثیر ۸ هفته تمرین در شرایط هایپوکسی و نورموکسی بر سطح آیریزین و مقاومت به انسولین در مردان دارای اضافه وزن بود. روش ها: در پژوهش حاضر ۱۴ آزمودنی غیرفعال به صورت تصادفی به دو گروه هایپوکسی (میانگین سن ۶۳/۱±۲۲ سال و شاخص توده بدنی ۲۸/۱ ±۴۸/۲۸ کیلوگرم بر متر مربع) و نورموکسی (میانگین سن ۳۴/۱± ۱۴/۲۲ سال و شاخص توده بدنی ۴۲/۲ ±۸۳/۲۷ کیلوگرم بر متر مربع) تقسیم شدند. هر گروه به مدت ۸ هفته با تواتر ۳ جلسه در هفته و هر جلسه ۴۵ دقیقه با شدت ۶۰ درصد اکسیژن مصرفی بیشینه در شرایط هایپوکسی (غلظت اکسیژن ۱۴ درصد) و نورموکسی (غلظت اکسیژن ۲۱ درصد) روی چرخ کارسنج تمرین کردند. نمونه های خونی ۲۴ ساعت قبل و بعد از تمرین گرفته شد. از آزمون تی وابسته و مستقل با سطح معناداری (۰۵/۰P≤) برای بررسی فرضیه های تحقیق استفاده شد. نتایج: داده های پژوهش افزایش معنا دار سطح آیریزین را در دو شرایط هایپوکسی (۱۲درصد) و نورموکسی (۸ درصد) نشان داد (۰۵/۰P˂). درحالی که مقدار مقاومت به انسولین کاهش معنا داری یافت (۰۵/۰P˂). همچنین تفاوت معناداری در مقدار آیریزین و مقاومت به انسولین در دو گروه مشاهده نشد (۰۵/۰P>).  نتیجه گیری: با توجه به یافته های پژوهش، تمرین در شرایط هایپوکسی و نورموکسی با ایجاد تغییرات در سطح آیریزین و مقاومت به انسولین، می تواند در پیشگیری و کاهش عوامل خطرزای همراه با اضافه وزن و چاقی موثر واقع شود.

آیریزین, اضافه وزن, تمرین هایپوکسی, مقاومت به انسولین چاقی