محمدرضا اسعد - استادیار دانشگاه آزاد اسلامی واحد اراک

اگربخشش و انفاق را مراتبی از فضل بدانیم باید ایثار را مرتبتی بالاتر از همه آنها به شمار آوریم ایثار یعنی بخشیدن چیزی که ایثار کننده شدیدا به آن نیازدارد ولی به دلایلی آن را به طرف مقابل تقدیم می کند بدون آنکه انتظار پاداش داشته باشد و اما در مقابل شهادت نیز والاتریندرجه از ایثار است زیرا اگر برای ایثار رده های مختلفی اعم از ایثار مال، مقام و ... را درنظر بگیریم قاعدتا ایثار جان در راه محبوب از همه آنها برتر است زیرا هرانچه که غیراز جان است موجوداتی از متعلقات وجود می باشند یعنی به اعتبار بودن و هستی انسان است که این وابسته ها معنا می یابند حال آنکه اگر کسی در برابر محبوب از جان بگذرد به دیدیی دیگر از مال و مقاوم و دیگر وابستگی های خودگذشته است و این کاری استکه فقط در مقام عشق آن هم نه عشقهای مجازی بلکه عشق حقیقی امکان پذیر است به قول مولانا: عشقهایی کز پی رنگی بود عشق نبود عاقبت ننگی بود. انسان از آغاز آفرینش از زمانی که خود را شناخت همواره به دنبال فراهم ساختن آرامش وامنیت برای خانواده و هم میهنان خویش در برابر دشمنان بوده و در این راه از جان مایه گذاشته است و حتی آگاهانه به استقبال مرگ دویده و گرم در آغوشش فشرده .

ایثار، شهادت، فرهنگ، ادب صوفیانه، عرفان