مقداد قاری - دانشگاه اصفهان
سید علی کلانتری - دانشگاه اصفهان

بنا بر نظریه هنجارینگی باور در معرفت شناسی، باور حالت ذهنی هنجارین می باشد. نسخه های متعددی از این نظریه در متون فلسفی موجود است که در این مقاله به بررسی دو نسخه معروف از آن ها خواهیم پرداخت. نسخه اول ناظر به هنجاری است که اصطلاحا «هنجار صدق» نامیده می‎ شود؛ بر اساس این هنجار «شخص باید به p باور داشته باشد اگر و فقط اگر p صادق باشد» (Shah ۲۰۰۳, ۲۰۰۹). بر اساس نسخه دیگر «شخص باید به p باور داشته باشد اگر و تنها اگر p را بداند» (Williamson ۲۰۰۰, Brown ۲۰۱۰). بحث در باب این نظریات، مبحثی است گسترده که طبعا بررسی تمامی آن ها خارج از محدوده و هدف مقاله پیش رو است. تمرکز ما در این مقاله، ناظر به انتقادات مهمی است که شاکل (Shackel) مطرح ساخته است. بر اساس این انتقاد، گزاره های خودارجاعی وجود دارند که هنجارهای معرفی شده در ارت.باط با آن ها دچار تناقض می گردند. در این مقاله به نقد و بررسی انتقادات شاکل خواهیم پرداخت.

هنجار صدق, هنجار معرفت, باور, دامنه بلند, دامنه کوتاه, گزاره خود ارجاع