مسول:یوسف ۱-سیده اکرم۳-محمدجواد مسول:شاقول۱-برکاتی۳-صافیان - مسول دانشیار گروه فلسفه دانشکده ادبیات دانشگاه اصفهان ۱-دانشجوی دکتری فلسفه دانشگاه اصفهان ۳-دانشیار گروه فلسفه دانشکده ادبیات دانشگاه اصفهان

پدیدارشناسی هرمنوتیکی (hermeneutical phenomenology)، رویکرد فلسفی ای است که از ترکیب دوگرایش مهم پدیدارشناسی و هرمنوتیک در فلسفه ی قاره ای به وجود آمد. هیدگر(۱۹۷۶-۱۸۸۹) را می توان بنیانگذار پدیدارشناسی هرمنوتیکی دانست که با تاثیر از لوازم پدیدارشناسی هوسرل درنسبت با معنی و تفسیر، و شعار معروف او یعنی به سوی خود چیزها، با نوآوری درهردو نگرش، میان آنها پیوند برقرار کرد. ریکور(۲۰۰۵-۱۹۱۳) نیز تحت تاثیر مفهوم اپوخه در پدیدارشناسی هوسرل، پس از هیدگر به نحو بدیعی این پیوند رابرقرار می سازد. تفاوت آنها در این است که به بیان ریکور، هیدگر راه کوتاه تحلیل هستی شناسانه دازاین را در برقراری این پیوند دنبال می کند و ریکور راه طولانی تحلیل معناشناختی آثار و نشانه های انسان را پیشنهاد می دهد.  فرضیه ی اصلی در پژوهش حاضر این است که نشان دهیم با وجود تفاوت در نوع رویکرد آنها به این پیوند، می توان "فهم" را یکی از مهمترین لوازم امکان برقراری این پیوند دراندیشه ی دو فیلسوف تلقی کرد. دیدگاه مشترک دو فیلسوف درباره ی فهم را می توان دلیلی براین مدعا دانست. اهمیت اثبات این فرض این است که می توان با بررسی همه ی امکان های فهم، بستر گسترده ای از امکانات در این پیوند یافت که افق های متعددی در حوزه های هرمنوتیک، معرفت شناسی، هستی شناسی و پدیدارشناسی بگشایند و  ما را در مسیر درک حقیقت یاری نمایند.

هیدگر, ریکور, پدیدارشناسی, هرمنوتیک, فهم