نقش ارتباط در صحت توافق انتخاب دادگاه

امروزه توجه به حاکمیت اراده اشخاص در حوزه حقوق بین الملل خصوصی هم در قوانین ملی برخی کشورها و هم معاهدات بین المللی مرتبط مشهود است. یکی از دستاوردهای چنین رویکردی، اعتبار و نفوذ توافق بر صلاحیت یا توافق نامه‎های انتخاب دادگاه در اغلب نظام های حقوقی دنیاست. گرچه در خصوص رعایت شرایط عمومی صحت قراردادها در انعقاد توافق صلاحیت تقریبا اختلافی مشاهده نمی شود، یکی از ابهامات مهم در خصوص این توافق این است که آیا برای صحت چنین توافق هایی باید میان دادگاه منتخب طرفین و دعوایی که دادگاه منتخب می خواهد به آن رسیدگی نماید، ارتباط وجود داشته باشد یا خیر؟ به عبارت دیگر، آیا شرط ارتباط جزء شرایط صحت چنین توافقی محسوب می شود؟ مقاله حاضر با روش توصیفی، تحلیلی و با رویکرد تطبیقی و با بررسی مقررات ملی و بین المللی در این حوزه و بررسی مقررات ایران نشان می دهد که رویکرد کلی در جهان، عدم لزوم شرط ارتباط بوده و قانون گذار ایران نیز به طور غیرمستقیم از همین رویکرد پیروی نموده است.

Keywords:

حاکمیت اراده , توافق صلاحیت , ارتباط , دادگاه منتخب , دادگاه صالح