علیرضا خضریان - دانشجوی دکتری معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه آزاد اسلامی، واحد قزوین
محمدجواد ثقفی - استاد دانشکده معماری، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران
اصغر ساعد سمیعی - دانشیار دانشکده معماری، پردیس هنرهای زیبا، دانشگاه تهران

صنعتی سازی ساختمان محصولی است سازمانمند، روشمند، و هدفمند و معنای آن استفاده از شیوه های مدرن با بهره گیری از تجهیزات و مصالح مدرن است. در این روش، شاخصه های کیفیت، زمان، و هزینه همواره مهم ترین خواسته ها در کشورهای بهره مند از شیوه های صنعتی ساخت محسوب می شوند. از این رو، جلوه های تجلی آن را می توان در سیاست گذاری این جوامع مشاهده کرد، به گونه ای که با تغییر نگرش، ایجاد راهبردهای لازم، تدوین سازوکارها، و انگیزه های اقتصادی  اجتماعی درصدد اصلاح رویکردهای گذشته ساخت برآمدند. در این پژوهش سعی می شود با نگاهی ژرف به تجربیات علمی و عملی کشورهای هدف، تدابیر و مکانیزم های مرتبط با برنامه های توسعه صنعتی سازی ساختمان و میزان اثربخشی مولفه های آن ها سنجش، تحلیل، و به تبع آن رویکردها و چالش های این روش در برنامه های ملی ایران طی چهار دهه گذشته واکاوی و آسیب شناسی شود. شاکله این پژوهش، بر اساس مصاحبه نیمه ساختاریافته و گردآوری داده ها، از روش اسنادی  کتابخانه ای، و برای تحلیل داده ها، از روش تحلیل محتوای کیفی سازمان یافته نضج یافته است. بنا بر نتایج تحقیق، به دلیل ایجاد نشدن بینش صنعتی در ساختمان از خلال برنامه های توسعه ملی، می توان ناکارآمدی برنامه های تدوین شده، پراکندگی حوزه های تصمیم ساز، نبود راهبردهای مبتنی بر معیارهای سازمانی، فقدان مهارت افزایی، و نبود ثبات و تمایلات اجتماعی را از جمله اثرگذارترین آسیب ها و چالش ها در مسیر تحقق صنعتی سازی در معماری ایران دانست.

راهبردهای معماری صنعتی, مولفه های ساخت صنعتی, برنامه های توسعه ملی, تجربیات معماری صنعتی, چالشهای معماری صنعتی