نسرین طباطبائی حصاری - دانشگاه تهران
هاجر آذری - دانشگاه تربیت مدرس
فاطمه زهرا نادری افوشته - دانشگاه تربیت مدرس

در سالهای اخیر و در راستای گسترش دامنه اصل برابری زنان و مردان در تامین اجتماعی در حقوق بین الملل ، برابرسازی سن بازنشستگی زنان و مردان و حذف تفاوتهای جنسیتی (ناظر به فزونی سن مردان)در غالب کشورهای توسعه یافته مد نظر قرار گرفته است. قانونگذار داخلی نیز با پیشنهاد صندوقها و نهادهای ارائه دهنده مستمری جهت تغییر سن بازنشستگی به عنوان مهمترین متغیر در اصلاحات پارامتریک و به منظور برون رفت از بحرانهای مالی موجود مواجه است . این امر لزوم برررسی تاثیر جنسیت فرد در سن بازنشستگی را تبیین می نماید. در این مقاله تلاش شده است تا با رویکردی تحلیلی و تطبیقی و با عنایت به اسناد بین المللی و قوانین سایر کشورها به بیان رویکردهای متعدد در این زمینه پرداخته و جوانب این مسئله در قوانین داخلی مورد بررسی قرار گیرد. یافته ها حاکی از آنست که به دلیل عدم کفایت مبانی موجود ، هرگونه تغییری در این خصوص می بایست در راستای ایجاد برابری واقعی و با توجه به الگوهای نابرابر اشتغال در زنان و مردان صورت گرفته و قانونگذار می بایست با تحول در اندیشه های مبتنی بر تعریف الگوی کار مردانه و توجه به اصل مسئولیت مشترک زوجین در تعدیل نقشهای سنتی در مورد فرزندان گام بردارد. احراز رضایت زن در بازنشستگی وی و اتخاذ اقدامات تشویقی همچون کاهش سن بازنشستگی به ازای تولد فرزندان و محاسبه مرخصی های دوران کودکی فرزندان در سنوات شاغلین زن می تواند به عنوان راهکارهای عملی مورد نظر مقنن قرار گیرد.

سن بازنشستگی , بازنشستگی زنان , برابری جنسیتی , حقوق تامین اجتماعی