علیرضا راستی - استادیار رشته آموزش زبان انگلیسی، دانشکده زبان و ادبیات انگلیسی، دانشگاه سلمان فارسی کازرون، ایران

اسناد سیاست گذاری آموزشی به طور عام و متون سیاست گذاری آموزش زبان های خارجی به طور خاص، به عنوان مصادیق متن یا کلام، به یک اعتبار هم گفتمان سازند و هم گفتمان پذیر. در این راستا، زبان به عنوان واسطه میان گفتمان های غالب و مسلط موجود در ساحت های مختلف اجتماع و بازنمود "واقعیت" مدنظر آن ها در چنین متونی نمودی برجسته و پر رنگ دارد. این پژوهش با هدف پرده برداری از چنین نقش کدر و واسطه ای، و نیز با اتخاذ رهیافتی زبان شناختی، به بررسی و تحلیل پنج وجه غالب سبک شناسانه گفتمان سیاست گذاری در شکل فراگیر آن، یعنی مشروعیت زدایی، اجماع سازی، غیر شخصی بودن، اقتدار گرایی و تجویزی بودن، و تبلیغاتی بودن می پردازد. در این جستار، پس از توضیح این عناصر، شواهد و مصادیق تحقق زبانی پنج مولفه فوق از نمونه اسناد سیاست گذاری آموزش زبان انگلیسی در محیط زبان خارجی ایران استخراج، عرضه، و تبیین می گردد. یافته های مطالعه مبین این نکته است که گفتمان سیاست گذاری آموزشی به واسطه نقش میانجی گرانه زبان اغلب به شکلی پنهان و غیر شفاف سعی در قالب بندی عقیدتی مساله مد نظر سیاست گذارو خط مشی گذار ومشروعیت بخشی به راه حل مساله عرضه شده و تبلیغ آن و اقدامات مرتبط دارد. پیام ها و پیامدهای چنین کالبد شکافی زبانی در سه سطح عمل، نظر، و سیاست در پایان آمده است.

سیاست گذاری آموزشی، زبان های خارجی، سازه گفتمانی، ایران، رهیافت زبان شناسانه