بررسی تاثیرگذاری سیمای معشوق در خسرو و شیرین و لیلی و مجنون نظامی بر معشوق در یوسف و زلیخای جامی با تکیه بر فزون متنیت ژنت

اهمیت منظومه های عاشقانه در ادبیات فارسی امری است غیرقابل انکار. این اهمیت سبب شده است تا همواره معشوق به عنوان مهمترین شخصیت این منظومه ها موردتوجه بسیاری از منتقدان قرار گیرد. .از سوی دیگر ازآنجاییکه نظامی یکی از شاعران عاشقانه سرایی است که دارای سبک است بسیاری از نظیره گویان ازجمله جامی در پرداخت سیمای معشوق در یوسف و زلیخا به آثار نظامی خصوصا خسرو و شیرین نظر داشته است. بسیاری از گزاره های کنشی، گفتگویی و توصیفی یوسف با شیرین مطابقت میکند. البته نباید تخیل شاعر را در این میان نادیده گرفت. در این پژوهش سعی شده تا سیما، جایگاه و معشوق در یوسف و زلیخا با تکیه بر فزون متنیت ژنت بررسی شود. شایان ذکر است خسرو و شیرین و لیلی و مجنون به عنوان آثار مهم نظامی به عنوان پیش متن مدنظر قرارگرفته اند. در این بررسی مشخص شد جامی برای خلق سیمای معشوق در یوسف و زلیخا هم از تقلید و هم از تخیل خود بهره گرفته است .در میان گشتارها از گشتار کمی بسیار بهره برده شده و ما همواره شاهد کاهش، افزایش و جایگزینی هستیم. در تقلید هم از فورژری برای توصیف معشوق بهره گرفته شده است. شایانذکر است بیشترین توصیف یوسف بهره گرفته شده از سیمای شیرین است.

Keywords:

منظومه های عاشقانه , معشوق , یوسف و زلیخای جامی , خسرو و شیرین , لیلی و مجنون نظامی , فزون متنیت ژنت.