واقع گرایی اجتماعی در شعر عبدالوهاب البیاتی و ملک الشعرا بهار

واقع گرایی (رئالیسم) اروپائی، در یک دوره ی پر تلاطم و انقلابی، که دنیا شاهد گسترش تحولات عظیم در عرصه های گوناگون زندگی اجتماعی بود شکل می گیرد. این نهضت، به منظور ارج نهادن به مشکلات طبقه ی فقیر و واکنش در برابر نا امنی ها و نابسامانی های دامن گیر ناشی از بی عدالتی طبقه ی برژوازی پایه گذاری می شود، یعنی رئالیسم مکتبی است در مقابل رمانتیسم، چرا که رمانتیسم تا زمانی باقی است که طبقه ی سرمایه داری روی کار باشد.مکتب رئالیسم اجتماعی که در اواخر جنگ جهانی دوم به جهان عرب راه یافت نقطه ی تحولی بزرگ، نه تنها در شعر عرب، بلکه در ادبیات عرب به طور کلی، بود. در ادبیات فارسی نیز، عصر مشروطه را باید نقطه عطفی در ورود شعر به حوزه زندگی مردم و مسائل جامعه و متمایل شدن آن به واقع گرایی دانست.ملک الشعرا بهار و عبدالوهاب بیاتی از پرچمداران عرصه واقع گرایی اجتماعی در شعر معاصر فارسی و عربی به شمار می روند که با تکیه بر میراث سنتی زبان و ادبیات خویش و بهره گیری از تجربه های شعری شاعران پیشگام جهان، قلمرو های تازه ای را در برابر آن گشودند. گرسنگی و فقر، عقب ماندگی، مسائل مربوط به زنان ، میهن گرایی و هرج و مرج و نابسامانی در کشور، از جمله درون مایه های مشترک در شعر دو شاعر است. این تاثیر را می توان تا اندازه ی به شرایط زمانی و مکانی که این دو شاعر به آن متعلق هستند نسبت داد. اما بطور کلی می توان گفت مضامین و مولفه های واقع گرایی اجتماعی در اشعار بهار بطور گسترده تری ظهور یافته است.

Keywords:

واقع گرایی اجتماعی , ملک الشعرا بهار , عبدالوهاب البیاتی