ندا زینل زاده

با اهمیتی که خانه در سکون یافتن،آسودن، رجوع به خود و رشد و حرکت آدمی دارد، از یک سو، و آشفتگی و تغییرات گسترده و بی هویت فضاهای امروزین زندگی، از سوی دیگر، باید به تامل و تعمقی در این باره بپردازیم. امروزه کاربری ی، بیشترین درصد بناهای شهری، از جمله مسکن به لحاظ کم بافت های سنتی- تاریخی را به خود اختصاص داده است و از نظر کیفی نیز، نوع و چگونگی طراحی معماری مسکن، بر شیوه و کیفیت زندگی اقشار مختلف اجتماعی، تاثیری اساسی وتعیین کننده دارد.مسکن در مناطق گوناگون ، حاکی از تاثیر پذیری آن از عوامل متعددی می باشد ، یکی از تاثیر گذاری آنها اقلیم می باشد خانه های سنتی ایرانی به واسطه دیدگاه طبیعت گرایانه سازندگان ، بیشترین سازگاری را با طبیعت و اقلیم محل ساخت خود داشته است . رابطه بنا با اقلیم اولین و مهمترین نکته ای است که ذهن جستجو گر را به خود مشغول می دارد . در خانه های سنتی ایران با طراحی درست و شناخت صحیح از مصالح و عناصر ساختمان و به کارگیری درست آن با توجه به مسائل اقلیمی آن منطقه معماران توانسته اند بدون صرف هزینه های گزاف و در عین سادگی پاسخگوی نیاز های ساکنین آن خانه ها باشند .بناهای مربوط به گذشته ی کشورمان ( معماری بومی ) در زمان و مکان خودش پایدار بوده وتکرارپ ذیر در معماری و شهرسازی امروزی است . پایداری به معنی ایجاد فرایندی قابل تکرار می باشد و مفهومی است که بیشتر به عنوان اندازه ارزش یک روش به کار برده می شود با این نگرش ، درک اصول و ارزشهای تکرار پذیر معماری بومی، بسیار با ارزش می باشد. روش تحقیق اتخاذ شده در این نوشتار مبتنی بر مطالعات متون و استفاده از اسناد تصویری در بستر مطالعات کتابخانه ای وهدف بررسی معماری بومی و اصول معماری پایدار و تطبیق این دو مقوله در طراحیهای معاصر میباشد .

معماری بومی، طراحی اقلیمی، طراحی پایدار، مسکن