محمدحسین رامشت - استاد جغرافیا دانشگاه اصفهان
ویکتوریا عزتیان - استاد یار جغرافیا دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
محمدرضا محبوب فر - محمدرضا محبوب فر، دانشجوی کارشناسی ارشد برنامه ریزی توریسم دانشگاه آ
حسین قمری

توسعه پایدار فرایند تغییری است در استفاده از منابع، هدایت سرمایه گذاری ها، سمت گیری توسعه فناوری و تغییری نهادی است که با نیازهای حال و آینده سازگار باشد. آن سو تر، صنعت گردشگری به عنوان یکی از مهمترین پدیده های هزاره سوم، طی نیم قرن گذشته با رشد تصاعد گونه خود تاثیر به سزایی در رشد و پویایی اقتصادی، تبادلات فرهنگی کشورها داشته است؛ به طوری که بسیاری از صاحب نظران، قرن حاضر را قرن گردشگری نام نهاده اند. در این میان گردشگری فرهنگی، نوعی از گردشگری است که گردشگر را به فراگیری، آموزش، کنکاش و کسب تجربه درباره فرهنگ حال و گذشته جامعه مقصد و مقایسه آن با داشته ها و انگیزه های جامعه خود و دیگران وا می دارد و در واقع تجربه کیفی میان گردشگر و محیط، مورد بازدید قرار می گیرد. هدف این پژوهش، بررسی و تحلیل جایگاه گردشگری فرهنگی در توسعه پایدار کشور ایران است. همچنین این تحقیق به بررسی جایگاه گردشگری فرهنگی در اهداف توسعه ای ایران می پردازد. روش تحقیق این پژوهش از نوع توصیفی است و نتایج این پژوهش بیان می دارد که با توجه به منابع غنی گردشگری و فرهنگی در جمهوری اسلامی ایران و انطباق اصول کلی و مبانی توسعه گردشگری فرهنگی با سیاست ها و اهداف کلان جمهوری اسلامی ایران در بخش میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری، مناسبترین گزینه در این زمینه برنامه ریزی، توسعه و ترویج گردشگری فرهنگی است. از یافته های دیگر این پژوهش این که، توسعه منابع انسانی و آموزش در توسعه گردشگری فرهنگی- به عنوان یک رکن اساسی باید مورد توجه قرار گیرد.

توسعه پایدار، گردشگری فرهنگی، کشور ایران، فرهنگ، توسعه اقتصادی، برنامه ریزی