مقایسه تاثیر روش کاشت ماشینی با روش سنتی کشت در اراضی کوچک (خرده مالکی) بر عملکرد کمی و کیفی چغندر قند در استان کرمان

در شهرستان بردسیر حدود هشتاد و پنج درصد کشاورزان زمین کمتر از نیم هکتار داشته و حدود ۷۰ درصد آنان نیز کشت چغندرقند را به صورت سنتی انجام می دهند. این روش کاشت باعث کاهش یکنواختی سبز و عملکرد در هکتار شده است. در سیستم کشت سنتی چغندرقند، از طرفی هزینه های تولید محصول بیشتر و از طرف دیگر درآمد حاصل پایین تر از سیستم کشت مکانیزه است بنابر این در کشت سنتی چغندرقند میزان بهره وری از نهاده ها و کارایی مصرف انرژی بشدت کاهش می یابد.در این تحقیق با استفاده از بذرکار دستی یک ردیفه (Plant Jonier) امکان مکانیزه کردن کشت زراعت چغندرقند در اراضی کوچک مورد بررسی قرار می گیرد، با این هدف تحقیق حاضر با هشت تیمار مختلف کشت بذر شامل : ۱ کشت سنتی - ۲ کشت با بذرکار جاندیر - ۳ کشت با بذرکار نیوماتیک ۴ ، ۵ و ۷ کشت بذر با بذرکاردستی بترتیب با فواصل ردیف - ۳۰ ، ۴۰ و ۵۰ سانتی متر، بدون ایجاد پشته و تیمارهای ۶ و ۸ کشت بذر با بذرکاردستی بترتیب با فواصل ردیف - ۴۰ و ۵۰ سانتیمتر، بر روی پشته های ایجاد شده و چهار تکرار در قالب طرح بلوک های کامل تصادفی در منطقه بردسیر کرمان به مدت ۲ سال اجرا گردید. نتایج نشان داد از نظر ناخالصی های ریشه و درصد قند خالص و ناخالص بین تیمارهای آزمایش تفاوتی مشاهده نگردید ولی از نظر عملکرد شکر سفید در هکتار دو روش کاشت با بذر کار دستی و با فاصله ردیف ۳۰ و ۴۰ سانتیمتری به ترتیب با عملکرد شکر سفید ۸/۲۷ و ۸/۱۴ تن در هکتار برتر از سایر تیمارها بوده اند. همچنین روش کاشت با بذرکار دستی بدون ایجاد پشته در مجموع برتر از همین روش کاشت بر روی پشته بوده است. نتایج فوق نشان می دهد بهترین روش کاشت در اراضی کوچک کاشت با فا صله ردیف ۳۰ و ۴۰ سانتی متری بدون ایجاد پشته است.

Keywords:

اراضی کوچک , چغندرقند , بردسیر