محبوبه باباغاری - دانشجوی فوق لیسانس موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی غیر دولتی مارلیک نوشهر
سینا حقیقی انارکی - عضوهیئت علمی موسسه آموزش عالی غیرانتفاعی غیر دولتی مارلیک نوشهر

مسکن همواره جزء نیازهای اولیه انسان بوده و همواره در پی تکامل بشر، مسکن نیز از لحاظ کیفی و کمی مسیری تکاملی طی کرده است. بطور کلی، فارغ از طبقه اجتماعی و شرایط اقتصادی افراد، مسکن همواره یکی از حیاتی ترین نیازها و اولویت های اساسی خانوار است. عمده ترین عواملی که سبب تبدیل تامین مسکن به بحران، به خصوص برای گروه های کم درآمد شده اند، عبارتند از: رشد سریع جمعیت، افزایش شدید نرخ شهرنشینی، کاهش بعد خانوار، افزایش نرخ سودآوری بازار زمین و مسکن، کاهش تقاضای موثر مسکن، کاهش نرخ دسترسی و توانمندی مالی اقشار ضعیف، کاهش عرضه زمین و مسکن، کم توجهی بخش خصوصی و درنهایت، سیاست های ناموفق دولتی. با وجود تجارب گوناگون برای رفع مشکل بی مسکنی اقشار کم درآمد، حل ریشه ای این مسئله، نیازمند بررسی عوامل ساختاری آن است. مجتمع های مسکونی با ارتفاع متوسط جایگزین خوبی برای آپارتمان های بلند محسوب می شوند و بهتر می توانند پاسخگوی نیاز خانواده ها باشند. به دلیل اینکه جمعیت کمتری را نسبت به برج های مسکونی بلند در خود اسکان می دهند، بنابراین احساس امنیت بیشتری را برای ساکنان خود فراهم می کنند. با توجه به شناخت آسان تر همسایه ها، کنترل نیز آسان تر می گردد، جالب اینکه به دلیل کوتاه تر بودن ارتفاع ساختمان در مقایسه با ارتفاع درختان اطراف، تماس چشمی کاملی با گیاهان برای ساکنین به وجود می آید. هدف کلی پژوهش حاضر بررسی تطبیقی الگوهای مجتمع مسکونی میان مرتبه در ایجاد محیطی مناسب برای زندگی و پاسخگو به نیاز خانواده های سطح متوسط مازندران است. برای رسیدن به این هدف، سعی بر آن است تا با بررسی میزان رضایت مندی خانواده از الگوی مجتمع های مسکونی میان مرتبه (متعارف) به بررسی تطبیقی نقاط ضعف و قوت آنها پرداخته شود و از این طریق میزان موفقیت هر یک از آن ها در تامین مسکن مناسب مورد ارزیابی واقع گردد.

مسکن، مرتبه طبقه متوسط، مازندران، قشر کم درآمد، نیاز خانواده