اکوتوریسم، کودک و تجربه های کودکی در مدیریت مخاطرات محیطی مطالعه موردی: مدرسه طبیعت کاویکنج، مشهد

اکوتوریسم، براساس هرم سلسله مراتب نیازهای انسانی، در مرحله خودشکوفایی قرار دارد و دومین نیاز فرد را نیاز به امنیت نشان می دهد. مدرسه طبیعت به خاطر ویژگی ها و پتانسیل های طبیعی اش در تکوین شناختی ذهنی، تکوین عاطفی هیجانی و تکوین ارزش های کودک و فرد، مدیریت در برابر مخاطرات تاثیر می گذارد و در قرار گرفتن افراد در مسیر اکوتوریسم و در نهایت توسعه اکوتوریسم به ویژه توسعه اجتماعی فرهنگی کمک شایانی خواهد کرد. پژوهش حاضر بر اساس هدف تحقیق، کاربردی و بر اساس روش توصیفی تحلیلی است. ابزار سنجش پرسشنامه است که از - ۵۰ نفر از کارشناسان در زمینه اطلاعات و آگاهی، مشارکت در حفظ محیط زیست و مخاطرات محیطی پرسش شده است و همچنین با ۶ نفر از صاحبنظران بوم شناسی، اکوتوریسم و مخاطرات محیطی مصاحبه گردیده است. یافته های تحقیق بیانگر آن است که مدرسه طبیعت پتانسیل های بالایی در رشد اکوتوریسم به عنوان زیرشاخه ای پایدار از گردشگری دارد و می توان انتظار داشت که گسترش مدرسه های طبیعت و یا زیستن آزادانه با وجود بسترها و پتانسیل هایی از طبیعت می تواند باعث رشد اکوتوریسم و افزایش سطح روبرویی در برابر مخاطرات محیطی می شود وکودک به عنوان مولفه ای موثر در رشد اکوتوریست های واقعی در مواجه با بحران و مخاطرات طبیعی بررسی شده است.

Keywords:

کودک , گردشگری , اکوتوریسم , مدرسه طبیعت , مخاطرات محیطی