غلامحسین اسدی - دانشیار دانشگاه و عضو هیئت علمی دانشگاه شهید بهشتی تهران
مهدی نادری نور عینی - دانشگاه شهید بهشتی دانشکده مدیریت و حسابداری
منصور سرفراز - دانشجوی دکتری حسابداری دانشگاه شهید بهشتی تهران

پژوهش پیش رو با هدف بررسی نقش تعدیل کنندگی کیفیت گزارشگری مالی بر رابطه بین مدیریت سرمایه در گردش و عملکرد مالی شرکت انجام شده است، به طور مشخص پژوهش حاضر به دنبال پاسخگویی به این مساله است که آیا افزایش کیفیت گزارشگری مالی منجر به افزایش اثرگذاری مدیریت سرمایه در گردش بر عملکرد مالی می شود؟. انتظار می رود نتایج پژوهش به درک عوامل تعدیل کننده رابطه بین مدیریت سرمایه در گردش و عملکرد مالی کمک شایانی نماید. بر ابن اساس از کیفیت اقلام تعهدی به عنوان معیار اندازه گیری کیفیت گزارشگری مالی، از چرخه تبدیل وجه نقد به عنوان شاخص مدیریت سرمایه در گردش و از بازده دارایی ها و نسبت کیو توبین به عنوان شاخص های عملکرد مالی استفاده شد و نمونه ای مشتمل بر ۱۱۳ شرکت پذیرفته شده در بورس اوراق بهادار تهران در بازه زمانی سال های ۱۳۹۵-۱۳۸۳ انتخاب و فرضیه های پژوهش مورد آزمون قرار گرفت. نتایج آزمون فرضیه ها حاکی از آن است که با طولانی شدن چرخه تبدیل وجه نقد، عملکرد مالی شرکت ضعیف تر می شود به عبارت دیگر نتایج بیانگر این است که بین مدیریت سرمایه در گردش و عملکرد مالی رابطه مثبت و معنادار وجود دارد و نتایج ناشی از برازش مدل براساس نسبت کیو توبین حاکی از آن است که کیفیت گزارشگری مالی تاثیر معناداری بر رابطه بین مدیریت سرمایه در گردش و عملکرد مالی دارد، بنابراین می توان ادعا نمود که افزایش کیفیت گزارشگری مالی منجر به افزایش تاثیر مثبت مدیریت سرمایه در گردش بر عملکرد مالی شرکت ها می شود.

مدیریت سرمایه در گردش, کیفیت گزارشگری مالی, عملکرد مالی, چرخه تبدیل وجه نقد