سن و رضایت به ازدواج از منظر نظام بین المللی حقوق بشر

ازدواج در اغلب جوامع امروزی، و به­ویژه در جوامع سنتی، نقطه آغاز زوجیت و خانواده است که با تولد فرزند کامل می­شود. این حق هم در میثاق حقوق مدنی و سیاسی و میثاق حقوق اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی مورد اشاره قرار گرفته که این خود حاکی از انفکاک ناپذیری حقوق بشر است. ازدواج کودکان به دلیل شیوع و آثار غیرقابل جبرانی که بر وضعیت آنان و به­ویژه کودکان دختر دارد یکی از دغدغه­های جامعه بین­المللی است که در اسناد بین­المللی حقوق بشر با تاکید بر اهمیت تعیین حداقل سن ازدواج و ارتباط آن با رضایت به ازدواج به آن پرداخته شده است. به­موجب این اسناد کشورهای عضو ملزم به تعیین حداقل سن برای ازدواج هستند که این سن باید به­گونه­ای تعیین گردد که رضایت شخص به ­ازدواج بتواند معتبر تلقی شود. البته صرف تعیین این سن و جرم­انگاری ازدواج زودهنگام و اجباری بدون پرداختن به ریشه­های آن نه تنها این معضل را حل نمی­کند بلکه می­تواند سایر حقوق فرد را تحت­الشعاع قرار دهد. در این مقاله با مروری بر این اسناد و نظریات تفسیری علاوه بر مشخص نمودن جزییات آن ها به وضعیت نظام حقوقی ایران در این خصوص اشاره و پیشنهاداتی ارائه خواهد شد.