ارائه اصول "سبک طراحی فرایندی، مبتنی بر واقعیت" در معماری

عناصر متفاوتی در شکل گیری محصول معماری، در مراحل و فرایند آفرینش آن نقش دارند که ایجاد هماهنگی بین آنها،موضوع بسیاری از مطالعات طراحی پژوهی معاصر است. به گونه ای که تفاوت درنحوه سازماندهی این عوامل، دلیل ایجادسبک های متنوع طراحی همچون تحلیل ترکیب، مشارکتی و حدس تحلیل گردیده است. از سویی دیگر، سبک های طراحی موجود، هنوز ارتباط اندکی با مفاهیم مطرح در مبانی نظری برقرار می کنند، زیرا زبان بیانی متفاوتی دارند. پژوهشحاضر با درک این ضرورت، با توجه به نقش ساختاری عوامل مختلف شکل دهنده به "واقعیت" ها در نظام طراحیمعماری، تلاش دارد واقعیت ها را به گونه ای سازماندهی کند که علاوه بر نقش مستقل و ساختاری خود، در کنار یکدیگر،قابی محدود، معنی دار و هدفمند، برای پاسخ به نیازهای طراحی ایجاد کند. استفاده از روش فرایند نگاری در مدلسازیاین روند تحلیلی و تفسیری، روش پژوهش کیفی حاضر است. زیرا فرصتی برای ادراک بهتر جایگاه هر یک از عوامل، وهمچنین چگونگی تاثیرگذاری آنها بر یکدیگر را فراهم میکند. هدف مهم این پژوهش، استفاده عملیاتی از نمودهایواقعیت در معماری، از طریق ارائه الگوئی است که، افزایش جامعیت در عین انعطاف و کارایی را ممکن کند. بدین منظور،با استفاده تحلیلی از منابع کتابخانه ای، استحصال پیشینه و نظریات ارائه شده، نهایتا عوامل مختلف در شکل گیریواقعیت ها، ریشه شناسی شدند، سپس انواع الگوهای هم نشینی این یافته ها ایجاد، و کاراترین الگوی فرایندی بر اساسشاخص دستیابی موثرتر به اهداف پژوهش، انتخاب و در انتهای این پژوهش ارائه گردید. می توان کاربرد نتایج چنین بسترفرایندنگاری شده ای را، در بستر سازی ایجاد یک سبک طراحی، خصوصا برای استفاده تسهیل شده تری از فناوری هایواقعیت مدار همچون BIM عنوان کرد، به گونه ای که مراحل مختلف بهره گیری از مبانی نظری، برای دست یابی بهنمودهای واقعی، در این پژوهش پایه ریزی شده است. ضرورت پژوهش حاضر در ایجاد نظریه ای به عنوان پشتیبان،توسعه دهنده و هماهنگ کننده مبانی نظری با فناوری های واقعیت مدار، قابل بیان است.

Keywords:

الگوی طراحی , معماری , فرایند , واقعیت , سبک طراحی