تنبیه بدنی و نظر دانش آموزان درباره آن

تشویق و تنبیه دو روش تربیتی است که برای رعایت مقررات و انضباط باید در مدارس مدنظرقرارگیرد. تنبیه در مواردی به کار می رود که رفتار دانش آموز ناپسند، برخلاف مقررات و غیردلخواه است و می خواهیم آن را خاموش و تضعیف کنیم. تنبیه به معنای آگاهانیدن، بیدار کردن،واقف گردانیدن به چیزی آگاه و هوشیار کردن آمده است. معمولا روان شناسان تنبیه بدنی را جایزنمی دانند و برای آن عوارض نامطلوبی همچون ترس، عدم یادگیری رفتار درست، توجیه صدمه زدنبه دیگران، پرخاشگری نسبت به عامل تنبیه کننده، جانشین شدن یک پاسخ نامطلوب به جایپاسخ نامطلوب دیگر و الگوبرداری از آن توسط دیگران بر می شمارند. این دو روش باید به طورصحیح به کار رود تا موجب آرامش خاطر گردد. در مورد تشویق و تنبیه مطالعات زیادی توسطروانشناسان صورت گرفته است و از دیرباز مناقشه بر میزان اثربخشی تنبیه میان دیدگاه هایمختلف روان شناختی، علوم تربیتی و اسلام وجود داشته است. این مطالعات نشان می دهد که اثرتشویق بیش از تنبیه است و تا جایی که ممکن است باید از تنبیه خودداری شود زیرا تنبیه عوارضیناخوشایند را در بر دارد. در این پژوهش که به روش پرسشنامه ای انجام شد این نتیجه به دستآمد که اکثر دانش آموزان با تنبیه بدنی مخالف هستند با این وجود اقلیت بزرگی از آنان نیز دیدمثبتی به تنبیه بدنی داشته و یا نسبت به آن نظر خاصی ندارند.

Keywords:

تنبیه , تشویق , خاموشی , عوارض , پرخاشگری