یاسمین دقیل زاده - کارشناسی ارشد طراحی شهری، دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم تحقیقات، تهران، ایران

کیفیت عرصه عمومی شهرهای ایران به جز تعداد معدودی بسیار نازل است. حوزه های مرکزی شهرها نیز به مراتب اوضاعاسفناک تری دارند تا جایی ک در فضای مدیریتی شهرها به نام بافت فرسوده شناخته می شوند. چهره آشنای این حوزه هایسکونتی را علیرغم امتیازهای فراوانی که دارند و به سابقه تاریخی و هویتشان در کل شهر برمی گردد، ساختمان های مخروبه،کوچه های آلوده و معابر ناامن تشکیل می دیند. اهالی به محض اینکه بتوانند مهاجرت می کنند. اقتصاد محلی به جز لبه هایبازار راکد است، نوسازی و تعمیرات جذابیتی ندارد، زمین و ملک ارزان است، اوضاع اجتماعی و فرهنگی در پایین ترین سطحقرار دارد و زیرساخت های خدمات شهری ناقص و یا معیوب است.بنابراین، فضایای شهری با در نظر گرفتن ارتقاءامنیت از طریق طراحی به منظور مقابل با جرم و ایجاد امنیت در جامع باید درقلب برنامه ریزی جای گیرد. این رویکرد چه در زمان انجام عملیات نوسازی و چه پس از آن باید مورد توجه قرار گیرد. هنگامیکه توسعه کامل گردد در صورت بی توجهی به قابل دفاع کردن فضاهای شهری فرسوده، فرصت اصلی برای گنجاندن اقداماتپیشگیری از جرم از دست رفته است و هزینه اصلاح یا تغییرات نامناسب توسعه، بسیار بیشتر از هزینه انجام اقدامات مذکور درابتدای کار می باشد.

جرائم شهری، احساس امنیت، فضایای شهری، بافت فرسوده، فضایای قابل دفاع