بازسازی نقاط فرسود شهری در راستای دستیابی به شهر هوشمند با استفاده از روش چند معیاری (AHP) (نمونه موردی: منطقه ۹ شهرداری مشهد)

امروزه با توجه به بافت های فرسوده و قدیمی و رفع ناپایداری آنها در کنار سایر عناصر و نشانه های شهری احتمالی موجود در آنها ام از کالبد تاریخی با محدوده و هر اثر کالبدی ارزشمند، به موضوعی جدی و محوری تبدیل شده، به گونه ای که سازمان هایزیربط را به تکاپوی ساماندهی و بازآفرینی بافت ها و نشانه های مذکوذ سوق داده و لروم مداخله در این بافت ها را در دوره های مختلف زمانی مطرح نموده است. از این روی هوشمندسازی یکی از رویکردهای نوزایی برای دمیدن روح نوگرایی در بافت های فرسوده شهری است که می تواند انگیزه ای دو چندان برای حفظ و ارتقای شرایط کالبدی و توانمندسازی آنها با توجه به نیازهای امروزین شهرها باشد. در این فرایند هوشمندسازی شهری یا در مفهوم کلانشهر هوشمند، خلاقیت بخشی و توانمندسازی شاخص های توسعه شهری بر اساس تکنولوژی های نوین و دیجیتالیزه کردن آنها می باشد. از این روی پژوهش حاضر با هدف شناخت اولویت تحقیق مولفه های بازآفرینی و تحقق شهر هوشمند در فرآیند بازآفرینی بافت فرسوده منطقه ۹ شهر مشهد و ارزیابی آنها از طریق روش چند معیاری (AHP)، به بررسی اسن موارد پرداخته است. نتایج حاکی بر آن است که بازآفرینی شهری در راستای هوشمند بودن آن، تاثیر به سزایی در بافت های فرسوده داشته و اولویت ها و کیفیت این تاثیرات، ابعاد متفاوتی دارد.

Keywords:

بافت فرسوده , باز آفرینی بافت شهری , هوشمندسازی , روش چند معیاری