فاطمه نادری - کارشناسی ارشد روانشناسی عمومی
نصراله انصاری نژاد - دکتری روانشناسی، استادیار دانشگاه آزاد اسلامی، واحد ملارد
زهرا شایگان منش - دکتری روانشناسی، مدرس مباحث روانشناختی و درمانگر، مجتمع فرهنگی حضرت زهرا (س)

این مقاله با هدف تعیین اثربخشی روان درمانی متمرکز بر هیجان بر احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی نوجوانان دارای والد معتاد انجام شده است. مقاله حاضر از نظر هدف کاربردی و به لحاظ روش انجام پژوهش، نیمه آزمایشی از نوع پیش آزمون – پس آزمون با گروه گواه بود. جامعه آماری کلیه نوجوانان دارای والد معتاد شهر تهران در سال ۱۳۹۸ می باشند. اعضای نمونه به صورت جایگزینی تصادفی ساده در دو گروه آزمایش و گواه قرار گرفتند؛ بدین ترتیب در هر گروه تعداد ۱۵ نفر حضور داشت. روان درمانی متمرکز بر هیجان در ۸ جلسه ۱۲۰ دقیقه ای در گروه آزمایش اجرا شد. ابزار گردآوری اطلاعات شامل مقیاس احساس تنهایی اجتماعی – عاطفی (دیتوماسو، برانن و بست، ۲۰۰۴) و پرسشنامه حساسیت بین فردی (بایس و پارکر، ۱۹۸۹) بوده است. جهت تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیره استفاده شد. یافته ها نشان می دهد که روان درمانی متمرکز بر هیجان بر احساس تنهایی (۶۲/۸۶۸=F؛ ۰/۰۰۰=P) و حساسیت به طردشدگی (۰/۶۲۹=F؛ ۰/۰۲۹=P) نوجوانان دارای والد معتاد اثربخش است. بنابر یافته ها، روش درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد سبب بهبود احساس تنهایی و حساسیت به طردشدگی نوجوانان دارای والد معتاد می شود و نمایانگر افق های تازه در مداخلات بالینی است. بنابراین، به نظر می رسد این مداخله برای نوجوانان دارای والد معتاد کاربردی است.

روان درمانی متمرکز بر هیجان، احساس تنهایی، حساسیت به طردشدگی، نوجوانان، والد معتاد