اثر بخشی روان نمایشگری (سایکودراما) بر خودگردانی هیجانی و سلامت روان دانش آموزان دختر مدارس دوره راهنمایی ناحیه یک کرج

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی روان­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­­ نمایشگری بر خودگردانی هیجانی و سلامت روان­ دختران دوره راهنمایی شهرستان کرج است. گروه نمونه از طریق نمونه­ گیری خوشه ­­ای­ و از بین کلیه دانش ­آموزان سوم راهنمایی این شهرستان انتخاب شدند. از این تعداد، ۲۰ نفر شرایط لازم (شامل نمره برش مورد نظر در پرسشنامه های تحقیق) را برای ورود به پژوهش احراز کردند که به طور تصادفی در دو گروه (ده نفره) آزمایش و گواه جایگزین شدند.  این دانش­­ آموزان به ­وسیله پرسشنامه خودگردانی هیجانی (برگرفته­ از آزمون هوش هیجانی شات) و آزمون سلامت عمومی (GHQ-۲۸) در مرحله پیش­ آزمون و پس ­آزمون مورد ارزیابی قرار گرفتند. گروه آزمایش طی ۱۰ جلسه یک و نیم ­ساعته که هفته ­ای ۲ بار تشکیل می ­شد به ­طور گروهی­ تحت شیوه روان­ نمایشگری قرار داده شد و گروه گواه مداخله ای دریافت نکرد. داده­­­های حاصل از پرسشنامه ­های پژوهش با استفاده از آزمون کوواریانس مورد تحلیل قرار گرفت. نتایج نشان دادند که روان نمایشگری در افزایش خودگردانی هیجانی و کاهش اضطراب دانش­ آموزان موثر بود. اما در این پژوهش تاثیری بر سلامت­ روان کلی شرکت­ کنندگان نداشت­.