تاثیر نوبت کاری بر رضامندی زناشویی پرستاران

پژوهش حاضر به منظور بررسی تاثیر نوبت کاری بر رضامندی زناشویی پرستاران زن و متغیرهای پیش-بینی کننده رضایت زناشویی آنان اجرا گردید. روش پژوهش از نوع علی مقایسه ای است که نمونه آماری آن به طور مساوی از بین پرستاران شاغل در نوبت شب و پرستاران روزکار از ۶ بیمارستان، شامل ۲ بیمارستان دانشگاهی، ۲ بیمارستان خصوصی و ۲ بیمارستان نظامی، به روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب شدند و رضامندی زناشویی ۱۰ نفر از پرستاران شاغل در نوبت شب و ۱۰ نفر از پرستاران شاغل در نوبت روز هر یک از بیمارستان ها شامل ۱۲۰ پرستار زن با پرسشنامه ۱۱۵ ماده ای «انریچ» مورد اندازه گیری قرار گرفت. داده های جمع آوری شده با روش های آماری t برای گروه های مستقل و تحلیل مسیر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در دو مولفه «روابط جنسی» و «نظارت مالی» در سطح معناداری ۰۲/۰ زنان پرستار شب کار به طور میانگین پایین تر هستند. نتایج نشان دهنده این است که افراد در گذار زمان با این پدیده منطبق شده اند و اکنون نوبت-کاری تاثیرات خود را در مواردی که نیاز بیشتری به نزدیکی فیزیکی همسران است، می گذارد. تحلیل مسیر نشان داد که نوبت کاری دارای اثر مستقیم با ضریب ۰۹/۰ و اثر غیرمستقیم از طریق «ارتباط» و تاثیر آن بر «رابطه جنسی» و «نظارت مالی» برابر با ۰۸/۰ است که در نتیجه اثرات مستقیم و غیرمستقیم نوبت کاری بر رضایت زناشویی ۱۷/۰ است. این نتایج لزوم بررسی آموزش نوبت کاران در زمینه روش های مدیریت زمان برکاهش تاثیرات منفی نوبت کاری را نشان می دهد.

Keywords:

رضایت زناشویی , پرستاران , نوبت کاری