ارزیابی میزان کاربست روش سناریونویسی در پژوهش های روابط بین الملل در ایران: بررسی روش شناختی مقالات علمی

آینده پژوهی به مثابه دانش اقدام و یک حوزه مستقل بین رشته ای برخوردار از پشتوانه های معرفت شناختی و روش شناختی است. با این حال، هنوز در سطوح و لایه های گوناگون اجتماعی و در عرصه مطالعات علوم اجتماعی به درستی فهم و درک نشده است و در پژوهشهای روابط بین الملل کمتر آثاری در این زمینه به چشم می خورد. هدف از پژوهش حاضر که یافته­های آن آمده، یافتن عوامل احتمالی کم ­توجهی به سناریونویسی به مثابه یکی از ابزارهای نخستین و پرکاربرد در آینده ­پژوهی در پژوهش های روابط بین الملل در ایران است. بر این اساس، بررسی آیندهشناسی، روش شناسی و محتواشناسی مقالات پژوهشی تولید شده در حوزه آینده پژوهی با تکیه بر روش سناریونویسی در نشریات تخصصی علوم سیاسی و روابط بین­ الملل در بازه زمانی ۱۳۹۲-۱۳۸۸ با رویکرد تحلیل روند به صورت کمی آماری و با رویکردی انتقادی مورد ارزیابی قرار گرفته است.یافته­ های پژوهش نشان می ­دهد بداعت و تازگی این حوزه مطالعاتی، باورهای نادرست و انتظار غیرعلمی از آینده ­پژوهی و روش­های مناسب کاربست آن، آشنایی اندک اساتید، دانشجویان و پژوهشگران روابط بین ­الملل با این حوزه مطالعاتی، زمان­بر بودن و هزینه مالی انجام چنین پژوهش ­هایی و در نهایت عدم انباشت دانش حاصل از یافته­ های آینده­ پژوهی عوامل احتمالی موثر در ضعف توجه به آینده­ پژوهی به طور عام و سناریونویسی به طور خاص است.

Keywords:

سناریونویسی , عدم قطعیت , روابط بین الملل , پژوهشهای روابط بین الملل , آینده -پژوهی