مینا ستوان - گروه زمین شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.
حبیب بیابانگرد - گروه زمین شناسی، دانشکده علوم، دانشگاه سیستان و بلوچستان، زاهدان، ایران.

توده گرانیتوئیدی حصاروئیه، واقع در فاصله ۸۵ کیلومتری غرب شهر زاهدان، در پهنه زمین­درز سیستان برونزد دارد. این توده به صورت استوک های کم وسعت در آمیزه افیولیتی (کرتاسه) و مجموعه های فلیشی (ائوسن) رخنمون دارد. ترکیب سنگ­شناسی آن گرانیت، گرانودیوریت و دیوریت است. گرانیت و گرانودیوریت­ها بیشتر از کانی های کوارتز، پلاژیوکلاز، ارتوکلاز، بیوتیت و هورنبلند و دیوریت­ها بیشتر از پلاژیوکلاز و هورنبلند تشکیل شده­اند. این سنگ­ها بیشتر دارای بافت دانه ای هستند. این توده دربردارنده برونبوم های مافیک بوده و با دایک های دیوریتی قطع شده است. این برونبوم ها و دایک ها دارای کانی­شناسی مشابه با توده اصلی هستند، اما اغلب بافت های دانه­ای و دانه­ای  پورفیری دارند. بررسی های زمین شیمیایی نشان می دهد که گرانیتوئید حصاروئیه دارای ماهیت آهکی قلیایی، متاآلومین، با خاستگاه I بوده و در عناصر خاکی نادر سبک (LREE) نسبت به عناصر نادر خاکی سنگین (HREE) و از عناصر سنگ دوست بزرگ یون (LILE) نسبت به عناصر با شدت میدان بالا (HFSE) غنی شده­تر هستند. بر پایه نمودارهای زمین­ساختی ماگمایی، سنگ های گرانیتوئیدی حصاروئیه وابسته به محیط های کرانه فعال قاره ای هستند. به نظر می­رسد که تشکیل گرانیتوئید حصاروئیه ناشی از بالا آمدن مذاب های باقی مانده از ذوب بخشی پوسته اقیانوسی نئوتتیس طی برخورد قطعه لوت به قطعه سیستان (به ویژه پوسته اقیانوسی فرورفته سیستان و گوه گوشته روی آن) است و پوسته قاره­ای (ته نشست­های فلیشی و ماسه سنگ­های تیره دگرگون شده) در آلایش ماگمای آن اثر گذار بوده­اند.      

Hesaruiyeh Granitoid, Sistan suture zone, subduction, Zahedan, گرانیتوئید حصاروئیه؛ پهنه جوش خورده ی سیستان؛ فرورانش؛ زاهدان.