تاثیر استفاده از سطوح مختلف دانه کتان بر عملکرد، قابلیت هضم مواد مغذی و فراسنجه های خونی گوساله های شیرخوار

     در این آزمایش از ۱۵ راس گوساله نر هلشتاین تازه متولد شده که وزن اولیه آنها ۵/۴±۴۱  کیلوگرم و سن آنها نیز یک هفتگی بود، استفاده شد. این آزمایش در قالب طرح کاملا تصادفی با سه تیمار و پنج تکرار انجام شد. تیمارها شامل: ۱- تیمار شاهد بدون دانه کتان، ۲- تیمار حاوی ۵ درصد دانه کتان و۳- تیمار حاوی ۱۰ درصد دانه کتان بود. دانه کتان جایگزین ذرت و کنجاله سویا در جیره استارتر شد. کل دوره آزمایش ۶۰ روز بود. جیره­ ها به ­صورت پلت در اختیار گوساله­ها قرار گرفت. برای اندازه ­گیری قابلیت هضم مواد مغذی، نمونه­ گیری از مدفوع و خوراک مصرفی گوساله­ ها به ­مدت ۵ روز در پایان دوره آزمایش انجام شد و سپس قابلیت هضم نمونه­ ها با استفاده از مارکر داخلی (خاکستر نامحلول در اسید) در آزمایشگاه انجام پذیرفت. همچنین خون­گیری برای اندازه ­گیری فراسنجه­ های خونی در پایان دوره انجام شد. سطوح مختلف دانه کتان تاثیر معنی­ داری روی پارامترهای عملکردی از جمله وزن انتهای دوره، افزایش وزن روزانه، مقدار ماده خشک مصرفی روزانه و ضریب تبدیل خوراک نداشت. افزودن دانه کتان به استارتر گوساله­ ها تاثیر معنی­ داری روی قابلیت هضم ماده خشک (۰۴۹۸/۰P=)، پروتئین خام (۰۰۶۷/۰P=)، الیاف نامحلول در شوینده خنثی داشت (۰۲۴۹/۰P=). تیمارهای دارای سطوح ۱۰ درصد و ۵ درصد به ترتیب بیشترین میزان قابلیت هضم ماده خشک را داشتند. بیشترین مقدار قابلیت هضم پروتئین خام و قابلیت هضم الیاف نامحلول در شوینده خنثی مربوط به تیمار دارای ۵ درصد کتان بود. تیمارهای آزمایشی دارای سطوح مختلف دانه کتان تاثیر معنی­داری روی مقدار نیتروژن اور­ه­ای خون داشت (۰۰۴۷/۰P=) طوری­که بیشترین میزان نیتروژن اوره­ای خون به ­ترتیب مربوط به تیمارهای حاوی سطوح ۵ درصد و ۱۰ درصد دانه کتان بود. با توجه به اینکه تیمارها از نظر میزان ماده خشک، افزایش وزن روزانه، وزن نهایی گوساله ها معنی دار نبودند و همچنین به دلیل بهبود هضم مواد مغذی در تیمارهای دارای ۵ درصد بذر کتان، توصیه می ­شود در جیره گوساله های شیرخوار  از سطح ۵ درصد دانه کتان به عنوان منبع انرژی و پروتئین استفاده شود.

Keywords:

Flaxseed , Performance , Nutrient Digestibility , Pre-weaning Calf , دانه کتان , عملکرد , قابلیت هضم مواد مغذی , گوساله شیرخوار