بررسی و ارزیابی جرائم مرتبط با آلودگی هوا در حوزه حمل و نقل جاده ای

خودروها بیشترین نقش را در آلودگی هوای شهری دارند و به تبع آن اثرات نامطلوب زیادی را بر سلامت انسان بر جای می گذارند. آلودگی هوا در این بخش به دنبال افزایش مصرف سوختهای فسیلی، فزونی یافتن تولید وسایل نقلیه با مصرف سوخت بالا و فاقد استانداردهای لازم و استفاده از خودروهای فرسوده به وجود آمده است. در واقع منابع متحرک نقش مهمی در آلودگی هوا دارند اما مقررات لازم جهت کنترل این منابع در نظام حقوقی ایران کمتر مورد توجه قرار گرفته است. به همین دلیل آلودگی هوا ناشی از وسایل نقلیه موتوری به عنوان یک معضل زیست محیطی مطرح شده است. در این پژوهش هدف، بررسی و ارزیابی نقاط ضعف و قوت قوانین مرتبط با آلودگی هوا در حوزه حمل و نقل جاده ای می باشد. روش پژوهش تحلیلی توصیفی و از نوع پیمایشی بوده و از تکنیک پرسشنامه برای جمع آوری اطلاعات استفاده شده است. مواد ۵ و ۷ قانون نحوه جلوگیری از آلودگی هوا مصوب ۱۳۷۴/۰۲/۱۳ (تردد وسایل نقلیه بدون برگ معاینه فنی و تردد در محدودیتها و ممنوعیتهای موقت زمانی، مکانی و نوعی) جهت ارزیابی انتخاب گردید. ارزیابی براساس عناصر سه گانه جرم (قانونی، مادی، روانی) و بازدارنده و عادلانه بودن مجازاتها صورت گرفته است. تحلیل داده ها با استفاده از نرم افزار ۱ spssصورت گرفته است. یافته های تحقیق حاکی از آن است که قوانین مورد بررسی نقاط ضعفی دارند که بارزترین آن بازدارنده نبودن مجازاتها میباشد. در خصوص نقاط قوت میتوان به جامع و مانع بودن عناوین در نظر گرفته شده برای تخلفات مذکور اشاره کرد.