مریم نجفی هزارجریبی - کارشناس ارشد مدیریت برنامه ریزی و توسعه گردشگری

گردشگری یکی از بخشهای اصلی تجارت جهانی و رکن اصلی توسعه پایدار می باشد. در این راستا توسعه گردشگری در طبیعت که امروزه از محبوب ترین بخش صنعت گردشگری است می تواند به عنوان رویکرد جدید برای همزیستی و بهره وری اقتصادی و زیست محیطی انسان شهرنشین با طبیعت و جوامع محلی وابسته به آن درنظر گرفته شود. در سراسر جهان ، مناطقی با ارزش های استثنایی زیست محیطی و تنوع زیستی بالا محفوظ مانده اند . حمایت های مالی ، سیاسی و اجتماعی از این مناطق حفاظت شده اغلب به بازدید گردشگران طبیعت گرد بستگی دارد. گردشگری مبتنی بر طبیعت ممکن است باعث تخریب منابع طبیعی ، افزایش جاده سازی ، ایجاد اختلال (به صورت عمدی یا ناخواسته) برای حیوانات و مشکلات دیگر شود. این امر حفظ ارزش های زیست محیطی و گردشگری را مشکل میکند. از نظر منطقی هرچه جذابیت یک مکان بیشتر باشد ، احتمال تخریب آن نیز بیشتر است. این ، به نوبه خود ، ممکن است از کیفیت تجربه و در نتیجه رضایت بازدیدکننده بکاهد. در این مقاله با روش جمع آوری اطلاعات کتابخانه ای و بررسی منابع علمی جدید، ابتدا به توضیح کاملی درباره مفاهیم پایه ای پرداخته و در ادامه به بررسی برخی از اثرات منفی گردشگران طبیعت محور بر حیات وحش پرداخته وچند نمونه از این اختلالات را طبق مطالعات مشاهده ای و تجربی مورد ارزیابی قرار میدهیم. کنترل دسترسی به مناطق طبیعی یک راهکار مدیریتی معمولی است که براساس نحوه دسترسی که با وسایل نقلیه و یا پیاده، انجام می شود. در ادامه به مباحثی همچون مشاهده حیات وحش، محل اقامت گردشگر و آموزش محیط زیست پرداخته تا مدیران بتوانند با پی بردن به اهمیت تاثیرات بازدیدکنندگان تصمیمات موثرتری برای حفظ این منابع آسیب پذیر و تجدیدناپذیر اتخاذ کنند.

حفاظت از طبیعت، گردشگری مبتنی برطبیعت، اکوتوریسم، حیات وحش .