الهام امانی دشتکی - دانشجوی کارشناسی ارشد مهندسی آب، دانشگاه شهرکرد، ایران
احمدرضا قاسمی - دانشیار گروه مهندسی آب، دانشگاه شهرکرد، ایران

تبخیر از سطح آب به عنوان یکی از مهمترین منابع هدر رفت آب محسوب میشود و موجب از دست رفتن حجم قابل توجهی از منابع آب سطحی میشود. روشهای متعدد تجربی برای برآورد مقدار تبخیر از سطح آبها ارائه شده است که این روابط ممکن است تنها در برخی مناطق خاص دارای دقت و کارایی قابل قبولی باشند. بنابراین لازم است که دقت این روابط تجربی برای مناطق مختلف بررسی و ارزیابی شوند. در این تحقیق دقت و کارایی هفت روش تجربی برآورد تبخیر از سطح آب برای سه ایستگاه اهواز، اصفهان و شهرکرد در مقیاس سالانه و ماهانه با استفاده از داده های تبخیر از تشت، مورد ارزیابی قرار گرفت. ارزیابی نتایج در مقیاس سالانه نشان داد که هیچ یک از روشهای مورد استفاده نتایج قابل قبولی ارائه نکردند. در مقیاس ماهانه و برای ایستگاه اهواز روشهای مایر و شاهتین بهترین نتایج را نشان دادند. کمترین مقدار خطا به میزان ۰/۳۴ میلیمتر در روز مربوط به ماه دی و روش مایر بدست آمد. در بین ماه های گرم سال نیز کمترین مقدار خطا به میزان ۰/۷۵ میلی متر در مرداد و برای روش شاهتین حاصل شد. در ایستگاه شهرکرد نیز کمترین میزان خطا در ماه مهر و روش ایوانف ( معادل ۰/۱۷ میلیمتر) بدست آمد. خطا در ماه های تیر، مرداد، شهریور و آبان نیز در این روش بسیار اندک (بین ۰/۲ تا ۰/۳۱ میلیمتر) و قابل قبول است. برای ماه های فروردین، اردیبهشت و خرداد نیز کمترین میزان خطا در برآورد میزان تبخیر در روش مایر و به ترتیب ۰/۳۲، ۰/۳۸ و ۰/۳۸ میلیمتر بدست آمد. در ایستگاه اصفهان کمترین مقدار خطا در ماه فروردین ۰/۴۷) میلیمتر) و روش مایر و در ماه اردیبهشت برای روش تیچومیروف ۰/۵) میلیمتر در روز) حاصل شد. نتایج بقیه ماه های سال در تمام روشهای مورد بررسی در این ایستگاه غیر قابل قبول بود.

تبخیر، روشهای تجربی، اهواز، اصفهان، شهرکرد