بررسی نقش گسترش سکونت گاه ها و فعالیتهای انسانی بر ناپایداری شهرها

در حال حاضر شهرنشینی نوع غالب سکونت بشری است. بر اساس گزارش سازمان ملل بیش از نیمی از جمعیت جهان در شهرها ساکن هستند. در ایران تمایل به شهرنشینی بسیار بالاست به گونه ای که جمعیت شهرنشین ایران از ۶ میلیون نفر در سال ۱۳۵۵ به ۵۳ میلیون نفر در سال ۱۳۹۰ رسیده است. افزایش جمعیت و رشد فراینده شهرها، مناطق مسکونی و صنعتی، اراضی کشاورزی و پوشش طبیعی زیادی را به کام خود فرو برده است. این مسئله موجب بروز مشکلاتی در زمینه نیازهای آینده بشر میشود. در واقع این تغییرات کاربری زمین در حال دگرگونی سیستمهای انسانی و طبیعی در سطح جهانی و منطقه ای است. تغییر و تحولات و تبدیل چشم اندازها، نتیجه فشارهای مختلف در اکوسیستم ها بوده و عمدتا در ارتباط با سکونتگاه های انسانی رخ می دهد. تمامی مناطق طبیعی، از جمله جنگلها، چمنزارها، تالابها و سواحل در سراسر جهان، اغلب انواع مختلفی از تحول و تبدیل را متحمل میشود. عوامل محرک تغییرات ممکن است بیوفیزیکی، تکنولوژیکی، سازمانی یا اقتصادی باشد.در نهایت باید گفت، رش د افسارگسیخت ه شهری پیامدهای ناگواری بر شهرها داشته است. سکونتگاههای شهری باگذشت زمان پیچیده تر و ناپایداری امنیتی در بوم شهرها نمایانتر شده است. لذا با افزایش افسارگسیخته سکونتگاهها و فعالیتهای انسانی شهرها روز به روز به سمت ناپایداری سوق پیدا خواهند کرد

Keywords:

سکونتگاه ها , فعالیتهای انسانی , ناپایداری شهرها