فیروز ارغوانی پیر سلامی - کارشناس ارشد روابط بین الملل، دانشگاه تهران
مهرداد حلال خور - کارشناس ارشد روابط بین الملل، دانشگاه تهران

فرآیند جهانی شدن از دهه ی 1990.م زمینه را برای بسیاری از تحولات در حوزه های گوناگون فراهم آورد بطوریکه در تعیین اولویت منافع کشورها، رشد و توسعه ی اقتصادی برای پاسخ گویی به نیازهای داخلی و رقابت در عرصه ی بین المللی واجد اهمیت فراوانی گشت. در همین راستا چین نیز پیرو اصلاحات اقتصادی و درک شرایط نوظهور بین المللی با اولویت بخشی به توسعه ی اقتصادی، تأمین انرژی(بویژه انرژی فسیلی) را به عنوان پایه چرخ های صنعت خود در یک چارچوب دیپلماتیک با عنوان دیپلماسی انرژی مفهوم سازی نمود. چنانکه برنامه ریزی و تدوین اهداف در ذیل راهبردهای نوینی چون درهای باز، استراتژی«بیرون رفتن» نگاه به مرزهای غربی و ... انجام گرفت و در این میان ایران نیز با ظرفیت و ذخایر بالای هیدروکربنی خود به نوعی در کانون این دیپلماسی انرژی قرار گرفت. از اینرو این مقاله با هدف بررسی راهبردهای دیپلماسی انرژی چین و تعیین جایگاه ایران در ذیل آنها، ضمن اشاره به شرایط منتهی به نیاز چین به حجم بالایی از انرژی و ضرورت تدوین راهبردهایی خاص جهت مدیریت این نیاز، هریک از راهبردهای کلان و مستقیم مرتبط با دیپلماسی انرژی این کشور را برشمرده و جایگاه جمهوری اسلامی ایران را در هریک از آنها با توجه به ظرفیت های انرژیک آن مورد بررسی قرار می دهد.

ایران- بیرون رفتن- چین- دیپلماسی انرژی- نگاه به مرزهای غربی- هیدروکربن