حفظ آسایش حرارتی گردشگران با طراحی اقلیمی خانه های بوم گردی در سواحل جنوبی ایران

با توسعه صنعت گردشگری و گسترش استفاده از خانه های بوم گردی روستایی، ارائه اصول طراحی اقلیمی و معماری بومی که شرایط آسایش دمایی را به طور طبیعی و با کمترین هزینه جهت سرمایش و گرمایش فراهم آورد، هم از نظر آسایش و رضایت گردشگران و هم از لحاظ صرفه جویی در مصرف انرژی و توسعه پایدار مناطق روستایی شایان توجه است. اهمیت تامین آسایش حرارتی گردشگرانی که به سواحل جنوبی کشور سفر می کنند با توجه به عدم عادت و سازگاری آنها با شرایط محیطی شرجی این سواحل نسبت به ساکنین بومی آن دوچندان می شود. هدف این مقاله نیز ارائه رهنمودهایی جهت طراحی اقلیمی مساکن بوم گردی روستایی در دو منطقه بندرعباس و ماهشهر با در نظر گرفتن تفاوت های آنهاست تا الگویی برای طراحی کلیه مساکن روستایی گردد. روش کار در این مطالعه عبارتست از اجرای شاخص های زیست اقلیمی دمای ظاهری و دمای معادل فیزیولوژیک و شاخص های زیست اقلیم ساختمانی گیونی و ماهانی، با استفاده از آمار هواشناسی در ایستگاه هواشناسی بندرعباس و ماهشهر در دوره آماری ۱۳۷۰ تا ۱۳۹۹. یافته های تحقیق نشان داد اختلاف رطوبت نسبی هوا در این دو منطقه از سواحل خلیج فارس منجر به تفاوت هایی در الگوی معماری آن ها می شود. رهنمودهای طراحی اقلیمی حاصل از اجرای دو مدل گیونی و ماهانی شامل دستوراتی در مورد جهت بهینه استقرار بنا، طرح فضایی مناسب، نوع مصالح ساختمانی، اندازه و موقعیت پنجره ها و طراحی داخلی بناست. راهکار طراحی اقلیمی در بندر عباس شامل ایجاد کوران و در ماهشهر بهره گیری از نوسان دمای شب و روز توسط مصالح ساختمانی با ظرفیت حرارتی می باشد.

Keywords:

گردشگری , زیست اقلیم , معماری , بندرعباس , ماهشهر