سید محمد حسینی - استادیار دانشکده حقوق دانشگاه ازاد اسلامی واحد تهران مرکزی، نویسنده اصلی مقاله و مسئول مکاتبات

حقوق بین­الملل فضای ماوراءجو به عنوان تنها نظام حقوقی حاکم بر وسیع ترین منطقه ی جغرافیایی شناخته شده توسط انسان یکی از جدیدترین و در عین حال چالش­برانگیزترین شاخه­های حقوق بین­الملل از نظر هنجارمندسازی حقوقی رفتار بین­المللی دولت­ها در فضای مذکور می­باشد. با شکست معاهده­ی ۱۹۷۹ ماه به عنوان یکی از مظاهر تلاش­های سازمان ملل در ادامه­ی دیگر معاهدات این سازمان امید به مدیریت یکپارچه­ی فضای ماوراءجو توسط این سازمان و با تکیه بر اسناد الزام آور تدوینی توسط آن بسیار کمرنگ گردید. به همین ترتیب با رشد و توسعه دولت­ها و افزایش تعداد دولت­های عضو باشگاه فضایی و نیز با رشد تصاعدی فناوری در حوزه­ی صنعت فضا نه تنها قواعد موجود تکافوی بسیاری از مسائل امروز نبود بلکه تدوین مقررات این حوزه در سطح بین­المللی تا رفع احتیاج جامعه­ی جهانی به عزم افزونی در راستای روند تدوین قواعد حقوقی بین­المللی فضا و رفع نیازهای جامعه جهانی در این خصوص نیازمند بود. در این وضعیت با بعید به نظر رسیدن افزایش معاهدات موجود راجع به مسائل فضای ماوراءجو حقوق نرم غیرالزام­آور بین­المللی می تواند نقش پررنگ­تری را در ادبیات نظام مندسازی فضای ماوراءجو ایفا نماید.

حقوق بین الملل فضای ماوراءجو, نظام مندسازی فعالیت های فضایی– قاعده ی حقوقی, حقوق نرم, مقررات غیرالزام آور