نقش خودتنظیمی در سازگاری تحصیلی دانش آموزان دختر و پسر

چکیدههدف مطالعه حاضر بررسی رابطه خودتنظیمی و سازگاری دانش آموزان است. روش تحقیق ازنوع توصیفی است که با روش همبستگی انجام و تحلیل شده است . نمونه شامل ۴۱۴دانش آموز پایه سوم مدارس راهنمایی شهر سبزوار (شامل ۲۰۲ پسر و ۲۱۲ دختر) است که بهروش نمونه گیری خوشه ای چند مرحله ای انتخاب شدند. پرسشنامه خود تنظیمی یادگیری کنلو ریان و پرسشنامه سازگاری دانش آموزان س ی نها و سینگ برای جمع آوری داده ها مورداستفاده قرار گرفت. روایی و پایایی این پرسشنامه ها قبلا احراز شده بود. برای آزمون رابطه بینناسازگاری و خودتنظیمی از ضریب همبستگی پیرسون و رگرسیون چندگانه استفاده شد .،p=۰/ یافته ها نشان میدهد که خودتنظیمی با ناسازگاری رابطه منفی معناداری دارد ( ۰۰۱نتایج رگرسیون چندگانه نیز نشان میدهد خودتنظیمی میتواند ناسازگاری عاطفی .(r= -۰/۳۰و اجتماعی را پیش بینی کند. نتایج مقایسه خودتنظیمی و ناسازگاری دانش آموزان دختر و پسرنشان داد که خودتنظیمی و ناسازگاری دانش آموزان دختر و پسر با هم متفاوت است و دخترانبا توجه به یافته های تحقیق میتوان گفت که در .(p<۰/ نمرات بالاتری به دست آورده اند ( ۰۵افراد یا محیط هایی که خودتنظیمی بالا است، ناسازگاری کاهش می یابد. بنابراین باید نسبت بهطراحی چنین مح یط ها ی آموزشی اقدام شود و آموزش ها ی خودتنظیمی برای کاهشناسازگاریها در اولویت قرار گیرد.

Keywords:

خودتنظیمی , ناسازگاری , تحصیل , دانش آموز