بررسی یک پارچه سازی آموزشی در ایران و نگرش والدین دانش آموزان نسبت به این سبک آموزشی

یکپارچه­سازی آموزشی، به یکی از روش­های آموزشی غالب برای گروه های مختلف کودکان استثنایی بدل شده است؛ چرا که در این روش، به نظر می رسد، دانش آموزان کم توان و ناتوان به شکل مناسب تری به حقوق انسانی خود دست می یابند. پژوهش حاضر، به منظور بررسی یکپارچه سازی آموزشی در ایران و عوامل موثر بر نگرش والدین دانش آموزان تلفیقی نسبت به این سبک از آموزش بر روی ۲۰۴ نفر از والدین دانش آموزان مرزی تلفیقی منطقه ۱ و ۲ آموزشی شهر اراک به اجراء درآمد. نگرش والدینی که به روش تمام شماری انتخاب شده بودند با استفاده از یک پرسشنامه محقق ساخته مورد بررسی قرار گرفت. روش های آماری مورد استفاده در این تحقیق، عبارت بودند از آزمون معناداربودن دو نسبت مستقل، ضریب همبستگی و تحلیل واریانس یک راهه. نتایج این تحقیق که از نوع پیمایشی تحلیلی است، نشان داد که نگرش والدین مورد مطالعه نسبت به یکپارچه سازی فرزندان مثبت است و با عواملی همچون سن والدین، تعداد دوستان فرزندان و تحصیلات والدین رابطه مثبت معنادار دارد. امکانات مدرسه و تراکم کلاس ها از جمله مواردی است که والدین از وضعیت آنها ناخرسندند. عدم استفاده دانش آموزان مرزی از آموزش های انفرادی و نبود کلاس های فوق برنامه از محدودیت های مدارس مجری طرح مذکور هستند.

Keywords:

نگرش والدین , یک پارچه سازی آموزشی , دانش آموز , سبک آموزشی