زهره نوری - کارشناس ارشد روانشناسی تربیتی دانشگاه شهید بهشتی
جلیل فتح آبادی - استادیار دانشگاه شهید بهشتی
کورش پرند - دانشیار دانشگاه شهید بهشتی

هدف از انجام پژوهش حاضر، بررسی نوع جهتگیری هدفی و خودکارامدپنداری دانشآموزان و ارتباطآنان با میزان اضطراب ریاضی در دانشآموزان پایه دوم دوران متوسطه رشتههای نظری است. برای انجاماین پژوهش، تعداد ۵۸۰ نفر از دانشآموزان دختر و پسر رشته ها ی نظری (ریاضی، تجربی، انسانی )دبیرستان های دولتی پنج منطقه از مناطق بیست گانه تهران که با روش خوشه ای تصادفی نمونه گیریشدهاند، شرکت داشتند. برای جمعآوری اطلاعات مربوط به میزان اضطراب ریاضی دانشآموزان از مقیاساضطراب ریاضی بتز استفاده شده است و برای اندازه گیری میزان خودکارامدپنداری دانش آموزان ازپرسشنامه خودکارامدی بندورا و نیز برای تشخیص نوع جهت گیری هدف دانش آموزان از پرسشنا مهمستقل، آزمون همبستگی t جهتگیری هدفی استفاده شده است. برای تحلیل دادهها از روش های آماریپیرسون و رگرسیون استفاده شد. یافته های پژوهش حاکی از آن است که میزان اضطراب ریاضیدانشآموزان پایه دوم دبیرستان در رشتههای مختلف نظری (ریاضی، تجربی و انسانی ) تفاو ت معنادارداشته است اما بین شرکتکنندگان از نظر میزان اضطراب تفاوت جنسیتی دیده نمی شود . با این حال ،اضطراب ریاضی با جهتگیری هدفی مهارت مدار (اجتنابی و گرایشی) رابطه منفی و با جهتگیری هدفیعملکردمدار (اجتنابی و گرایشی) رابطه مثبت معناداری نشان میدهد. همچنین بین جهتگیری هدفی وخودکارامدی دانشآموزان رابطه وجود دارد و می توان براساس نوع جهت گیری هدفی و میزانخودکارامدی دانشآموزان بخشی از اضطراب ریاضی در آنان را پیشبینی کرد.

جهتگیری هدفی, خودکارامدپنداری, اضطراب ریاضی, دانش آموزان