محمد رضا احصائی - دانشیار
غلامرضا بهادر خان - دانشیار
فریبرز ثمینی - استادیار - جراحی مغزو اعصاب دانشگاه علوم پزشکی مشهد

مقدمه: به طور کلی حوادث ضربه ای به عنوان سومین علت مرگ و میر در همه سنین محسوب می شوند. در این میان، مرگ متعاقب ضربه سر شایعتر از سایر علل می باشد. در مطالعات مختلف اختلالا ت انعقادی به عنوان یکی از عوامل تعیین کننده شدت ضربه در حوادث ناشی ار ضربه سر مطرح می باشد. این مطالعه با هدف اندازه گیری خرده فیبرینهای خون در بیماران ضربه مغزی انجام شده است. روش کار: در این مطالعه توصیفی- مقطعی، ۹۶ بیمار شامل ۲۲ بیمار با آسیب خفیف و ۷۴ بیمار با آسیب متوسط و شدید که در سال ۱۳۸۴ به بیمارستان امدادی مشهد ارجاع شده بودند در ۶ ساعت اولیه بعد از ضربه مورد بررسی قرار گرفتند. از تمام این بیماران علاوه بر بررسی کلینیکی و پاراکلینیکی کامل برای نیز اندازه گیری و با میزان طبیعی آن مقایسه گردید. مشخصات فردی و نتایج آزمایشگاهی و معاینات بالینی در پرسشنامه جمع آوری و با استفاده از ۱ آنها FDP آمار توصیفی و جداول توزیع فراوانی پردازش شد. نتایج: در اغلب مواردی که هماتوم تاخیری ایجاد شده بود، فاصله بین سی تی اسکن اولیه و سی تی اسکن نشان دهنده هماتوم کمتر از ۱۴ ساعت بوده است. پائین ۳ وجود داشت. در مورد ضربه شدید سر مقادیر FDP بالا با۲ BMR میزان FDP با شدت ضربه سر در ارتباط بوده، رابطه معنی داری بین FDP و GCS و FDP پائین با BMR بالا مرتبط بوده اند. شایعترین نوع هماتوم تاخیری از نوع داخل پارانشیم بوده است. نتیجه گیری: اندازه گیری FDP می تواند به عنوان یک عامل با ارزش برای پیشگویی شدت آسیب در بیماران با ضربه سر مطرح باشد و ممکن است بتوان با ایجاد تغییراتی در روند انعقاد خون پیش آگهی بیماران با آسیب جمجمه را بهتر کرد. 

ضربه سر, اختلالات انعقادی, معیار اغمائی گلاسکو, بهترین پاسخ حرکتی