در نگرش جدید جهانی، آب کالایی اقتصادی- اجتماعی و نادر و به عنوان نیاز اولیه انسان محسوب می شود. هرچند آب یکی از منابع تجدید شونده به شمار می رود، اما مقدار آن محدود و از مهم ترین عوامل رشد وتوسعه کشورهاست. کمبود آب آشامیدنی از یک سو، ونیاز روز افزون به غذا از سویی دیگر، منابع آب موجود در کره زمین را با بحران جدی و خطرناک روبرو خواهد ساخت. به دلیل نازل بودن ریزش های جوی و نامناسب بودن پراکنش زمانی و مکانی آن، ایران در زمره کشورهای خشک و نیمه خشک جهان محسوب می شود .از طرفی دیگرکشورمان به دلیل رشد جمعیت، توسعه بهداشت و گسترش بخش های کشاورزی وصنعت و مواردی از این دست پیوسته با افزایش تقاضای آب مواجه بوده و این امرموجب زیاد شدن شکاف میان عرضه و تقاضای این ماده ارزشمند در آینده خواهد شد. افزایش این شکاف، توجه جدی به مبانی برنامه ریزی اقتصادی منابع آب و تخصیص بهینه آن را اجتناب ناپذیر می نماید. هوکسترا و هانگ (۲۰۰۳) معتقدند که اگر آب به عنوان یک کالای اقتصادی در نظر گرفته شود، مشکلات کمبود و مازاد آب و همچنین کاهش کیفیت آب در نقاط جهان حل خواهد شد.