علیرضا گرامی - کارشناسی ارشد معماری و انرژ ی، روه انرژی معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه پارس، تهران، ایران
فرشاد نصرالهی - دکتری معماری post doc ، استادیار روه معماری، دانشکده معماری و شهرسازی، دانشگاه هنر، اصفهان، ایران
دیبا صفوی - کارشناسی ارشد معماری و انرژی، روه انرژی معماری، دانشکده هنر و معماری، دانشگاه پارس، تهران، ایران،

توجه به مواد تغییر فاز دهنده در معماری به عنوان یکی از راهکارهای نوین کاهش مصرف انرژی در سطح دنیا به صورت چشمگیری افزایش یافته است. هدف این مقاله بررسی تاثیر استفاده از این مواد و تعیین شرایط بهینه استفاده از PCM در شهر تهران به وسیله شبیه سازی مصرف انرژی است. این مقاله به وسیله مطالعه انواع مواد تغییر فاز دهنده و سپس شبیهسازی عملکرد یک نمونه از آن در شرایط گوناگون (ضخامت و محل قرار گیری) در یک ساختمان نمونه در شهر تهران انجام گرفته تا شرایط بهینه استفاده از PCM مشخص گردد. بهینه ترین میزان کاهش مصرف انرژی در ضخامت های کم لایه مواد تغییر فاز دهنده اتفاق می افتد و هر چه ضخامت لایه PCM افزایش یابد شیب نمودار کاهش مصرف انرژی کمتر خواهد شد که با توجه به افزایش خطی هزینه استفاده از این مواد، این مسئله به صرفه نمی باشد. همچنین بهترین عملکرد جهت کاهش مصرف انرژی سال یانه با شبیه سازی مصرف انرژی بر روی یک پلان موجود در شهر تهران، مربوط به جداره شرقی است. البته اگر با حذف دیوارهای داخلی و در واقع در نظر گرفتن کلیت بنا به عنوان یک فضا با کاربری یکسان ، به شبیه سازی عملکرد این مواد در جداره های مختلف بپردازیم ، متوجه می شویم که در این حالت بهترین عملکرد مربوط به جداره شمالی ، با اختلاف کمی جداره شرقی و غربی است

معماری، مواد تغییر فاز دهنده، ساختمان، مصرف انرژی، مصالح نوین