برخورد با زخم های مزمن عروقی

مقدمه: عفونت در زخم های مزمن ایسکمیک مسئله ای پیچیده است، چرا که از یک سو باعث عدم ترمیم زخم مزمن شده و از طرف دیگر خود یک عارضه است. کنترل عفونت در کنار کاهش و یا رفع سایر علل آسیب زا می تواند در حفظ عضو بیماران نقش موثری داشته باشد. روش کار: در مطالعه ای آینده نگر توصیفی به مدت ۱۹ ماه از آبان ماه ۱۳۸۳ لغایت مرداد ماه ۱۳۸۵ در بخش جراحی عروق بیمارستان امام رضا مشهد،میزان عفونت در ۱۰۰ زخم مزمن عروقی(شریانی) در اعضای قطع شده مورد بررسی قرار گرفت. بیماری زمینه ای در ۱۲% موارد آترواسکلروز،۲۰% بیماری بورگر و ۶۸% دیابت بود. زخمی مزمن در نظر گرفته شد که بیش از ۳ ماه از ازمان آن گذشته باشد. زخم هایی با طول مدت بیش از یک ماه که عضو به علت پیشرفت زخم به سمت گانگرن و یا درد شدید در بیماران مبتلا به بورگر و یا عفونت تهدید کننده حیات، قطع شد، نیز وارد مطالعه شدند. اثبات عفونت بر اساس نتیجه کشت بافتی بوده است. در این مطالعه پیش از تهیه نمونه پانچ جهت کشت بافتی، سطح زخم با سرم نرمال سالین و الکل شستشو داده شده و سپس ۵-۲ میلی لیتر نرمال سالین از سمت سالم پوست به طرف قاعده زخم تزریق و آسپیره شده و کشت هوازی و بیهوازی بر آن صورت گرفت تا نتایج آن که عملی غیر آسیب زا برای عضو ایسکمیک است، با نتایج حاصل از کشت بافتی مقایسه گردد. نتایج: میزان عفونت زخم بر اساس کشت بافتی ۸۷% بوده است. برای جرم های هوازی حساسیت این روش ۹۱% ، ویژگی ۸۱%، ارزش اخباری مثبت ۹۵% و ارزش اخباری منفی ۷۱% یوده است. همچنین برای جرم های بیهوازی حساسیت این روش ۹۰%، ویژگی ۵/۸۷%، ارزش اخباری مثبت ۹۴% و ارزش اخباری منفی۸۰% بوده است. نتیجه گیری: با توجه به درصد بالای عفونت زخم های مزمن عروقی، احتمال مخفی بودن علائم بالینی عفونی زخم به علت ایسکمی بافتی خصوصا در اندام های فاقد نبض، مقاومت آنتی بیوتیکی جرم های به دست آمده و از طرفی همخوانی حساسیت و ارزش اخباری مثبت بالای کشت ترشحات آسپیره که روشی کم-تهاجمی است، پیشنهاد می شود از تمامی زخم های مزمن عروقی شریانی کشت ترشحات آسپیره انجام شده و آنتی بیوتیک تراپی مناسب بر اساس آنتی بیوگرام برای بیماران صورت گیرد.

Keywords:

زخم مزمن عروقی , عفونت , قطع عضو , کشت اسپیراسیون بافتی , آنتی بیوتیک