تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی مادران دارای کودک مبتلا به اختلال طیف اوتیسم

زمینه و هدف: حضور کودک مبتلا به هر نوع ناتوانی، تنیدگی فزاینده­ای را به هر یک از اعضای خانواده تحمیل می­کند بدین ترتیب پژوهش حاضر با هدف تعیین تاثیر درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم انجام شد. روش: پژوهش حاضر از نوع نیمه­آزمایشی با پیش آزمون - پس آزمون و گروه گواه بود. جامعه آماری پژوهش را مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم شهر اصفهان در سال ۱۳۹۶ تشکیل دادند که از میان آنان ۳۰ نفر به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش (۱۵ نفر) و گواه (۱۵ نفر) جایدهی شدند و به دلیل ریزش نمونه، ۱۰ نفر در گروه آزمایش و ۱۲ نفر در گروه گواه باقی ماندند. ابزار پژوهش پرسشنامه تحمل پریشانی سیمونز و گاهر (۲۰۰۵) بود. افراد گروه آزمایش، ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای درمان گروهی مبتنی بر پذیرش و تعهد را دریافت کردند ولی برای گروه گواه هیچ مداخله ای اعمال نشد. داده ها با استفاده از تحلیل کواریانس چندمتغیری تحلیل شد.  یافته ها: نتایج نشان داد درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد بر تحمل پریشانی و مولفه های آن (تحمل پریشانی هیجانی، برآورد ذهنی پریشانی، و تنظیم تلاش ها برای تسکین پریشانی) تاثیر مثبت دارد (۰/۰۵>p) ولی مداخله نتوانست مولفه تحمل جذب شدن به وسیله هیجانات منفی را بهبود بخشد. نتیجه گیری: بر اساس نتایج پژوهش حاضر می­توان نتیجه گرفت که درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد با افزایش انعطاف­ پذیری روان­ شناختی و دیگر شاخص­ های سلامت روان مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم می تواند در افزایش تحمل پریشانی آنها موثر باشد.

Keywords:

Acceptance and commitment therapy , distress tolerance , mothers with autistic children , درمان مبتنی بر پذیرش و تعهد , تحمل پریشانی , مادران دارای کودک مبتلا به اوتیسم