اکرم پرند
طاهره نجفی فرد
مریم نوذری
فرناز حکیمی نژاد

زمینه و هدف: اختلال ریاضی یکی از مهمترین و شایع ­ترین اختلال های دوران کودکی است که بسیاری از روان شناسان به آن توجه ویژه نموده­ اند. اگرچه بسیاری از دانش آموزان در یادگیری ریاضی دچار مشکل هستند، ولی همه آنها به اختلال ریاضی مبتلا نیستند. در سال های اخیر روش های گوناگونی برای تشخیص و درمان اختلال­ های ریاضی به کارگرفته شده است، که فنون شناختی- رفتاری یکی از آنها به شمار می رود. هدف پژوهش حاضر مطالعه تاثیر درمان شناختی- رفتاری بر درمان اختلال ریاضی است. مطالعه حاضر از نوع تک­ آزمودنی با طرح اندازه گیری مکرر بوده است. روش و یافته­ ها: یافته­ های پژوهشی مبین نقش موثر درمان شناختی- رفتاری در درمان اختلال ریاضی است. این روش بر آموزش مهارت­ های شناختی مبتنی است و بیشتر به شکل آموزش خود و خود­گویی برای تسهیل مهارت حل مسئله ارائه می­شود. در این پژوهش تلاش شد که دانش ­آموز محرک­ هایی را که بر پاسخ  او اثر می­ گذارد، بشناسد و آن را به گونه ­ای مناسب تغییر دهد. داده ­های این مطالعه با استفاده از آزمون و مصاحبه عمیق بالینی گردآوری شده است. در این پژوهش یک دانش ­آموز دختر ۱۱ ساله دارای اختلال ریاضی با بهره گیری از فنون شناختی  رفتاری مورد درمان قرار گرفته است و داده­ ها با استفاده از روش اندازه­ گیری مکرر تحلیل شده است.  نتیجه ­گیری: نتایج پژوهش حاکی از آن است که درمان شناختی- رفتاری در کاهش نرخ اشتباهات دانش ­آموز طی ۱۰ جلسه اثر داشته است. استلزام­ های نتیجه به دست آمده در مقاله مورد بحث قرار گرفته است.

Mathematical disorder, cognitive-behavioral therapy, self- instruction, اختلال ریاضی, درمان شناختی – رفتاری, آموزش خود