ساناز خلج رحیمی - دانشجوی دکتری مهندسی صنایع، دانشگاه صنعتی خواجه نصیر الدین طوسی ایران، تهران،؛
دنیا رحمانی - دانشیار دانشکده مهندسی صنایع، دانشگاه صنعتی خواجه نصیر الدین طوسی؛

یکی از مسائل مهم روز، حوادث و رخدادهای طبیعی و آثار مخرب جانی و مالی مربوط به آنها می باشد. با توجه به اهمیت زمان و محدودیت های مربوط به زیر ساخت های ارتباطی مورد نیاز برای اجرای عملیات امدادی در شرایط پس از وقوع بحران، ضرورت استفاده از وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین یا پهپادها به وضوح روشن است.کاهش زمان خدمت رسانی از اهم اولویت های لجستیک بشردوستانه است. از این رو در این مطالعه یک مدل ریاضی متفاوت برای یک مسئله امدادرسانی ترکیبی از وسایل نقلیه هوایی- زمینی در حوزه لجستیک بحران ارائه می شود. هدف مسئله به حداقل رساندن زمان رسیدن وسایل نقلیه به منطقه بحران زده می باشد. در این مسئله نقاط متقاضی کالاهای امدادی با توجه به وضعیت ساختار ارتباط زمینی به دو بخش دسته بندی شده و بر اساس آن وظایف امدادرسانی به نحوی متفاوت میان وسایل نقلیه زمینی و پهپاد ها تقسیم می شود. کامیون ها در نقاط خاصی باید منتظر اتمام ماموریت پهپاد ها و برگشت آنها باشند. پهپاد ها بر اساس حداکثر برد پروازی خود، حرکت و رفت و برگشتی به نقاط تقاضا دارند و مجاز هستند بیش از یک بار مورد استفاده قرار بگیرند. در آخر به مدلسازی مسئله و اعتبار سنجی آن در نرم افزار گمز پرداخته شده و مثالی در این خصوص ارائه می شود.

لجستیک بحران، وسایل نقلیه هوایی بدون سرنشین (UAV)، مسیریابی ترکیبی پهپاد-کامیون، زمان رسیدن وسایل نقلیه